Çabuk unuturlar. Bir hafta sürermi bilmiyorum.
-1 olan cevaptır. Evden gelen kokular üzerine polis çağrılır.
bir hafta mezarımın yanında köyde benimle kalırlar, eve dönünce de gezmeye falan giderler, ailem dışındakilerin haberi bile olmaz.
Anında.
12 gün iki hafta civarı.
Bir hafta.
yok 10 yıl amk. 3 gün sonra evdeki bir hayalet olacaksınız.
Unutulabileceğimi sanmıyorum. Ne annem unutabilir ne oğlum ne ablam ne de eşim. inşallah alışabilirler öyle bir şey olursa. Tek korkum oğlumun annesiz kalması.
Unutulmayiz sadece yoklugumuza alışırlar. Tıpkı bizim geçmiş ölülerimize yaptigimiz gibi.
67 gün sonra unutulurum. 67 günde kim kimi unutmaz?
Bu başlık boğazımda düğüm düğüm oldu. Sanırım hayattaki en belirsiz şey. Hayat boyunca bissuru kişinin hayatına dokunmuş oluyoruz. Rabbim hayır kapısı açık olanlardan eylesin bizi.
Hatırlamaları onlara acı verir. O yüzden hemen unutmalarını isterdim açıkçası. Çünkü hayat yaşayanlar için devam ediyor. Yas tutmanın bir anlamı yok..
Hemen unutsunlar yav bari mezarda rahat yatalım.

Sadece başucuma Bi sedir çam eksinler yeterli.
Sanırım gömüldükten hemen sonra.

Gerçi işime gelir bu, arkamdan boş boş konuşulanacağına unutulayım daha iyi.
Bizi yaşarken unuttlar da ses etmedik ayıp olmasın diye.
sanırım 10 yıl boyunca her yıl 1 günlüğüne ölüm yıldönümümde hatırlanırım...
Erdem bayazıt diyor ya;

"Ölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar
-Yaşayıp gidiyorduk yahu
Ne vardı acele edecek!
Diyecekler."

Diye. öyle işte. Anne, babamız, kardeşlerimiz dışında 3 günde unutulur gideriz, ona bile kalmaz...
"Ben hiç hatırlanmak istemem, çünkü hatırlanmam demek, ölmem demektir."

(bkz: Lord of war)
2 saat bilemedin 3 saat.
Bazıları için birkaç saniyeliğine durup “Allah rahmet eylesin” sözünü söyleyene kadar kısa bir sürede unutuluruz, bazıları içinse içeride bir sızı olarak ömür boyu kalırız, unutulmayız. iz bırakmak lazım velhasıl; gerek sözlerle, gerek vefayla, gerek fedakarlıklarla, gerekse de cefayla... Aksi hali birkaç saniyedir, gün bile değil.
Annem ve babam yıllar geçse de asla unutmaz gerisi mühim değil..
10 sene önce yakın bir arkadaşımı kaybetmiştim trafik kazasında. ilk 1 sene hiç aklımdan çıkmamıştı, eksikliğini çok hissetmiştim. Şimdilerde de ara-sıra aklıma gelir, rüyama da girer... Yani sevdikleriniz öldüğünde sanırım hiç unutulmuyorlar. Aynısı benim için de geçerli. Yakınlarım unutmazlar diye düşünüyorum.
Yaşarken ne kadar hatırlanıyoruz ki
ölünce unutulmayalım .
umarım hemen. hatta beni gömdükten sonra gidin unutuncaya kadar için diye vasiyetim var. bakalım görürüz yakında.
tabi ki ara sıra hepsi hatırlayacaktır ama tahminimce beni tanıyanlar tarafından 2 gün, arkadaşlarım tarafından 4 gün, yakın arkadaşlarım tarafından 10 gün, ailem ve akrabalarım tarafından 1 ay. debelendiğimiz hayat aslında bu kadar boş...