imagine dragons-warriors.

Öncelikle, en başta, Oturuyorum. Boş boş, sanki zaman durmuşcasına ve bir kelime dâhi bilmiyormuşcasına sıfır kafayla oturuyorum. Bunu nasıl yaptığımı bilmiyorum ama zihnim bomboş kalıyor o an için. Düşünmek yok, sesler yok, en son ne olup bittiği hakkında fikir yok. Nefes alış veriş sesleri dâhi neredeyse yok. Bu evre geçince de yapmayı sevdiğim şeylerden birini o an için seçip yapıyorum. Zaten bu kadar kötü hissettiğim anlar da nadirdir. Bunun haricinde ise önceki durumun son aşamasını gerçekleştiriyorum. Neden bu kadar uzattığımı da bilmiyorum. Neyse, öyle işte.

Aslında, çadırda yaşayabilmek için bunların hiçbirine gerek olmayan durum.

Bugüne kadar kötü gittiğini veya başaramadığımızı düşündüğümüz şeyler ciddi anlamda uğraşmamıza rağmen gücümüzün yetmiyor oluşundan mı kaynaklanıyordu yoksa gerçekten yeterince uğraşmak istemediğimiz için mi yeterince çabaladığımızı düşünüp tüm o boş uğraşları önemsemeden bambaşka bir yola saptık?

Parmak izinde olduğu gibi, dil izlerimiz de birbirinden farklıdır.

"Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım, kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."

"Küçüktüm ufacıktım, gerçeklere acıktım.
Efendim? Gerçekler mideme oturdu."

görsel

Üzerinde bir can sıkıntısı var.

görsel

"ilk yalanı söyledikten sonra bir daha konuşmamalı insan."

Ara ara sürüp peşinden götüren ve ara ara da bitse de gitsek hissi uyandıran oğuz atay imzası. Özellikle mısra bölümleri bir "şu kısım bitse" hissi uyandırır. O kısımları okusam fikrimce pek ilgi çekici değil, okumasam içime sinmez ve kitap sonuna geldiğimde bitirmişim gibi hissedemem. Neyse ki bu durum bulunduğu yer kadarıyla ilk bölümde çok daha fazla. ilk bölümü geçtiğinizde diğer bölümleri okumak çok daha kolay olacaktır.

Olabildiğince hiçbir şey.
Uyku, önemli.

görsel

Aslında o kadar merak etmiyorum ki, merak etmediğim şeyin ne olduğu hakkında da pek bir fikrim yok gibi.

"sensizliğin acısını,
sen nereden bileceksin;
sen hiç sensiz kalmadın ki
mevsimleri saymadın ki."
anlasana.

Aslında uğur böceği hamam böceği klişesindeki uğur böceklerini de sevmiyorum. Kelebekleri de sevemem.
Belki de çekiniyorumdur.

Aslında şöyle bir düşününce bir insanın yaşayabileceği kötü olarak adlandırılan, ciddi bir dost kazığı veya aşk acısı gibi benzer şeyleri hiç yaşamadım ancak bunun için kendimi yeterince şanslı da hissetmiyorum. Kendimi neyden ne kadar uzak tuttuysam bir o kadar da yanlış olsa da o orantıyla yoruldum.
Bunları deneyimlemedim ama iyi olduğum veya çok iyi bir hayat yaşadığım için değildi başıma gelmemesi. insanların beni aşırı seviyor oluşu ve kıyamıyor oluşu da değildi. Paşa paşa da kıyarlardı.

Kendisine zarar vermiş insanlar bir başkasını kırıp dökmekten çekinmezlerdi.
Koskoca kendini yıkmışsın kendin, bir başkasını mı önemseyecektin?

Bunları deneyimlemedim çünkü buna sebep olacak herhangi bir şeye izin vermedim. Bir başkası için şans yaratmadım. Uzaklaştım, sustum, bıraktım, alttan aldım ve sildim. Aslında yeterince şanslı da değildim. Başıma gelmemesi için çok uğraştım ve yoruldum ancak bu yaşanmamışlıklardan kalan boşluklar da acı başka şeylerle dolmuş oldu. Kısaca, yorulduğumla kaldım ve kimi şeylere karşı gelinmemesi gerektiğini anladım.

Bir daha ne zaman uzun uzun yazarım bilmiyorum. Sanırım eskisi kadar hevesli de değilim. Öyle işte.

Aptalsa evet ve ne yazık ki çoğu kişi genele bakılacak olursa aptal ancak bu duruma neden olan tek şey aptallık da değil. Belki baskı, belki başka şeyler.
istisnalar olsa da tuhaf.

Tebrikler, hayatınızı batırma adımlarını atıyor olacaksınızdır muhtemelen.