bugün

hayatın sırrı, huzurun anlamı, sevginin merkezi ve maneviyatın hissedilmesidir.

öpün ellerini öpün. her gün öpün. ağzınız kopmaz, öpün.
50 kilo gidilip 100 kilo dönülen ev.
anneanne.avi şeklinde okudum bir an.
oraya buraya dokunmanin yasak oldugu, biseyi kirarim dokerim korusuyla diken ustunde olunan ev. ama yinede guzel ev, mis gibi anane yemeklerinin koktugu ev, trhana kokulu ev.
ayaklarımın beni götürdüğü tek yer kontrol dışı.
Yaşınız kaç olursa olsun, şımartıldığınız, sevgi dolu hitaplarla karşılandığınız, sıcacık ev. Duvarlardaki, siyah beyaz fotoğraflar, kolalı dantel örtüler, sehpada duran, güllü lokum kasesi, ışıltılı gramafon, sık sık açılıp, bakılan, yorum yapılan eski albümler... Geçmişin en güzel kokularını barındırır, huzurla içinize çekersiniz. Eski günlerin en sık konuşulduğu, annenize ait ilginç detaylar öğrendiğiniz, iyiliğin, doğruluğun erdemlerinin anlatıldığı, kah ağlayıp, kah güldüğünüz dünyanın en huzurlu evi. Artık, kırışmış, damarlı, zayıf elleriyle, yemek pişiren, sizi mennun etmeye çalışan anneannenin, ayrılmak istemediğiniz yuvasıdır.
nostalji evidir..
Kapı arkası halıları, televizyonun yarısını kapatan dantelleri, ayetlerin asılı olduğu duvarları, hiç kullanılmamış vitrine süs olsun diye dizilmiş bardakları ile ünlüdür.
çocukluğumun geçtiği evdir. hayatımdaki en önemli yerdir. oradaki huzur ve güzellikleri unutmak imkansızdır. bir de kitap kokardı, o koku insanı başka diyarlara götürürdü ey sözlük.
benim için huzurun, mutluluğun adresiydi. kiraz, iğde, ceviz, erik, nar ağaçları, etrafı duvarla çevrili biraz bakımsız bahçe. müstakil ev. eski eşyalar, eski radyo, kumandasız ve sadece 7 kanalı olan tüplü bir televizyon, eski plaklar...

tüm akrabalarla yenilen akşam yemekleri, sohbet muhabbetler, akraba günleri... yılda bir kere gördüğüm halde çok samimi olduğum mahallenin çocukları ve daha nice güzellikler...

şimdi her yer 12 katlı bina oldu. sokağı bulmakta zorlandım ankaraya gittiğimde... herkes yenilmiş müteahhitlere. köşedeki amca hariç! inat etmiş, vermemiş evi. sayesinde evi bulabildim...

görsel
(img:#1531919)
Bizdeki böyle. Çocukluğumun geçtiği ev.
Bakmayın dışının böyle olduğuna.
içerisine tamirat yaptırdık. Parke, mutfak dolabı..
Şuan Bizim evden güzel kendisi.
Daha sonra dışına da sıra gelecek.
Dedem, aşağıda görünen kapıdan inekleri çıkarır harman yerine götürürdük.
Heyy gidi günler..
kendine has bir kokusu vardır.
çocukların unutulmazları arasında kalan mekanlardandır.
Huzurun, şefkatin öteki adıdır.
Binbir çeşit yemeğin olduğu, kalabalık sofraların kurulduğu, beyaz sabun kokulu çarşaflarda uyuma keyfi yaşandığı evdir.
Albümlerin merakla ve gülümseyerek seyredildiği, kah duygusallaşılan, kah neşeli kahkahaların yeri göğü inlettiği şahanedir anneanne evi.
iyi ki vardır...
Lütfen gitme anneannemmm...
görsel
Halen halen halen çalışan bayram temizliklerinin yoldaşı, kas yaptıranı ‘75 model Siemens elektrik süpürgesi ile de ünlüdür.

Canım prensesimin evidir ya, benim evimdir, her zaman kapısı açık evdir. anneanne candan bi candır.
çocukluğumun güzel günleridir. köyde bahçeye gidip otun toprağın içinde yuvarlanmaktır. topraktan pasta yapmak kuzenimle, sapı kırık çaydanlıkla sözde çay demlemek, evde kırılıp atılacak mutfak eşyalarını dört gözle beklemektir. çiçekleri yolup pastalara süs yapmak, kuyudan çıkan buz gibi suyla alerjilerimi iyileştirmektir. şehre gittiğimizde koca koca binaların en üstünde güvercin izlemektir, yakındaki markete gidip kucak dolusu ıvır zıvır almaktır, sabah kahvaltısında patates kızartmasıdır.
şimdiyse gençliğimin hayal kırıklığıdır.

anneannem tam bir iş kadını ama iyi bir anne değil. atadır sonuçta saygım var ama annem kadar kırgınım.
görsel
Küçük çocuklar için ömür boyu unutulmayacak güzel bir ortamdir.
babaannemin evi ne kadar kasvet vericiyse (arka cephe olduğu için güneş almaz, tıklım tıklım lüzumsuz eşya doludur) anneannemin evi de o kadar huzur vericidir benim için.
Bahçesi meyve ağaçlarıyla dolu bir gecekondudur.
ilginç bir dünyadır. başka bir evren olabilir çünkü;
orada ne acıkırsın
ne susarsın
ne üşürsün
ne canın sıkılır.
valla bak.küçüklüğümde tatillerimi hep ananemle geçirirdim.
hatta kışın bile kaldım.
kendi evimizde istediğim şeylerin yarısını bile istemezdim ama genede keyfim yerinde olurdu.
Ben şu anda o evdeyim ve hakikatten yukarıdaki tanımlar doğru. Bir de kendime orta kaliteli bir araba aldım mı kalan ömrümü burada geçirmeye razıyım. Enteresan.
Neden babaanne evi bu kadar tatlı, bu kadar özel ve huzurlu gelmez acaba? Anneanne evi kendi evin gibiyken, babaanne evi halanın/ dayının evi gibidir. Yabancıdır