anneanne evi

çocukluğumun güzel günleridir. köyde bahçeye gidip otun toprağın içinde yuvarlanmaktır. topraktan pasta yapmak kuzenimle, sapı kırık çaydanlıkla sözde çay demlemek, evde kırılıp atılacak mutfak eşyalarını dört gözle beklemektir. çiçekleri yolup pastalara süs yapmak, kuyudan çıkan buz gibi suyla alerjilerimi iyileştirmektir. şehre gittiğimizde koca koca binaların en üstünde güvercin izlemektir, yakındaki markete gidip kucak dolusu ıvır zıvır almaktır, sabah kahvaltısında patates kızartmasıdır.
şimdiyse gençliğimin hayal kırıklığıdır.

anneannem tam bir iş kadını ama iyi bir anne değil. atadır sonuçta saygım var ama annem kadar kırgınım.