bugün

uyumak istiyorum sadece uyumak.
''ağlarım, ağlatamam, hissederim, söyleyemem,
dili yok kalbimin, ondan ne çok bizarım.''
Sabır sınırım had safhalarda ama belli bi raddeye geldikten sonra her ne kadar çok değer versem de gözüm bazı şeyleri görmüyor. Beni üzen mutsuz eden kişilere karşı kendimce bir savunma geliştirdim artık. Olabildiğince uzak durmayı yeğliyorum. Sanırım biraz da hissizleştim olaylar karşısında ama bunu asla kötü bir şey olarak algılamıyorum zira üzülmüyorum da artık eskisi gibi.
Ulan kevaşe daha dün benim koynumdaydin beni seviyodun noldu da başkasının altına yattın. Motorlugun ne alemi vardı.
her ne kadar toparlamaya çalışıp, kabullenmek istemesem de yoruldum galiba. insanlara sürekli bir şeyler anlatmaya çalışmaktan, boş boş konuşmalarını dinlemekten bıktım. bunlar bana göre değilmiş yapamıyorum çünkü. insanları önemseyemiyorum. ( her haltı birlikte yaptığım insan hariç tabi) kaybetmek gibi bir korkum da yok. durum böyle olunca bu kadar umursamaz davranmak olmaz ilgileneyim diyince de benim devreler yanıyor. hayat bu hızda akıp giderken keyif almayan insanlarla olmuyor. insanlara karşı daha soyut olmak gerekiyor, yeniden uygulamaya başlamam lazım bunu.
nasıl olcak bu işler?
Sana hediye ne almami istersin tek tas alayim mi diyen erkegin abim olmasina aglasam mi gulsem mi bilemiyorum. 30yasindaki herif bile benimle tasak geciyor.
Hala uykum gelmedi. Nasıl uyancam lan ben sabah.
Dı pörsın yu hev kolt ken nat bi riç et dı momınt.

Telefondaki garı gibi söylemek isterim tabi. Boyle pek hoş olmadi.
Ömrümü sana versem beni sever miydin ?
Ulan Geberiyorum bir çorba kaynatan, bi nane limon yapıp getirenim yok. Babaannen ölsün istanbul.
Seeeeeeeen orrrrrrrrrrossssssspuuuuuu çocuuuuğusunnnnnn.
"gitmek mümkün olsa, gitsem uzaklara..."
görsel
içim öyle sıkılıyor ki sözlük, daralıyorum. Köşeye sıkışmış gibiyim. Olumlu düşünmeyi kenara bıraktığım anlarımdan nefret ediyorum. Önümü görememek, hayatı bu kadar ciddiye almak ağır geliyor bu anlarımda, omuzlarım düşüyor.
hayir anlamadigim koca okulda rezil olacak seni mi bulduk?
şu döneceğimiz köşe nerde kaldı amk.
akşam olsa da içmeye gitsem.
okul bitti.
Ortaya denemek için bir laf atıyorum sazan gibi atlıyorlar... Böyle böyle anlıyorum insanların gerçek yüzünü, ben de bir şeyler öğrendim artık galiba bu hayattan... Güvenmek her geçen gün daha da zor!..
gereksiz karamsarlıktan kurtulmanın yolunu bulmak istiyorum. en mutlu olduğum zamanlarda bile içimde bir eksiklik var gibi hissediyorum. yani genel olarak çok neşeli çok konuşkan biri değilimdir zaten ama bunun karakter meselesinin yanında farklı nedenleri olduğunu da düşünüyorum artık. bir arkadaşım psikoloğa gitmeyi düşünebilirsin aslında demişti ama yok yok o kadar da değil. nedir bu pesimizmin nedeni.
senin yapacağın işi skim ben.
Abv birader.
kötüye kullanım şiddetli ve aşırı şekilde var. her ne kadar gülüyor isem de ; çoğu katılımlar malesef tamamen farklı yöne çekilmekte.
san lorenzo adamın dibisin lan.