manzara

bir yerin görünüşü, hoşa giden, ilgi çeken görüntü.
(bkz: karli bogaz manzarasinda gazete okuyanlar)

bir orhan veli şiiri. şöyledir:

MANZARA

Karşı evin arkasından ay doğdu.
Akşam serinliği çıktı.
Tramvay sesleri geliyor,
Deniz kokusu geliyor uzaktan.
Manzaradan pek fazla mütehassisim.

bakmak ile görmek arasındaki farkın oluşturduğu ve insanların görmebilme frekans aralığı kapsamındaki kainat ışığının yansaış biçimidir, ayrıca çoğu insan aynı pencereden bile baksalar, bazıları yıldızları bazıları ise yerdeki çamuru görür ve göreceliliğin sınırlarındaki bir olaydır, kişiseldir, özeldir. (bkz: renklerle zevkler tartışılmaz)

Manzara / Orhan Pamuk

Dünyadan söz edecektim, içindeki şeylerden.

Niye anlatmaya buradan başlıyorum, bilmiyorum. Bir gün hava sıcaktı, beş yaşındaki kızım Rüya ile adada kalıyorduk, sonra at arabasıyla gezmeye çıktık. Ben arabaya ters oturdum, kızım da benim karşıma. Yüzü gidiş yönünde. Ağaçlı çiçekli bahçeler arasından geçtik, alçak duvarlar, ahşap evler, bostanlar. Araba tıkı-tıkı ilerlerken beş yaşındaki kızımın yüzüne bakıyordum, yüzündeki ifadeye, dünyada ne gördüğüne.

Niye güzeldi buradan dünyaya bakmak? Belki hepsi gözüktüğü için. Belki buradan düşersek öleceğimiz için. Belki uzaktan hiçbir şey kötü olmadığı için. Belki hiç bu kadar yukarıdan bakmadığımız için. Ne yapıyorduk şimdi biz burada? Bu dünyada?

"Güzel mi?" dedim Rüya'ya. "Niye güzel?"

"Buradan düşersek ölür müyüz?"

"Ölürüz."

Bir an korkuyla uçuruma baktı. Ama sonra sıkıldı. Uçurum, deniz kayalar: Her şey hep aynıydı, hiç hareket etmiyordu. Sıkıcı. Bir köpek geldi! "Köpek," dedik. Kuyruğunu sallıyordu, hareket ediyordu. Onu sevdik, manzaraya bir daha bakmadık.

görünüş, dikkati çeken her şey.

manzara aslında boştur. onu bakan göz doldurur. (bkz: nokta)

(bkz: guney kampus)

windows xp ile gelen herhangi bir masaüstü resminin adı..

bogazici üniversitesi güney kampüsündeki orman ve deniz manzarali kisim. kediler olmasa daha güzel olacagina inanmaktayim.

her daim rakının yanında iyi giden bir mezedir.