itiraf

başrollerinde taner birsel ve başak köklükaya'nın oynadığı, 2001 yapımı çok ama çok başarılı bir zeki demirkubuz filmi.

(bkz: itirafçıların aslında demek istedikleri)

bir can yücel şiiri

Nahit Hanım söyledi yine
neden babama yazmışım da
anama şiir döktürmemişim
Kaç kere yazdım
cebimden uçup gittiler
beni,on yedi yaşında beni yıkayan
Anneme şiir yazacak kadar şair değilim!

Güle Güle (1993) adlı şiir kitabından alınmıştır.

Başkaları tarafından bilinmesi sakıncalı görülen bir gerçeği saklamaktan vazgeçip açıklama, söyleme, bildirme. (kaynak: TDK)

------------spoiler içerir------------

2001 yılında çekilmiş, tekrar dvd, vcd olarak basılmış zeki demirkubuz filmi. başak köklükaya'nın performansı takdire şayandır, fakat her karede taner birsel'in salya sümük ağlayıp evrende başka kadın yokmuş gibi ille de nilgün demesi, arkadaşının eşinden aldığı duyumlar neticesinde aylar sonra tekrar kadını bulup her şeye rağmen kabullenmesiyle, bittikten sonra insanı sinir eden film. ne aşkmış deyip nilgün olmak istiyor insan.. ama böyle deli aşıklar sadece filmlerde oluyor galiba..

zeki demirkubuz'un filmlerinde kullandıgı kendiliginden açılan kapılar seramonisine bir de pencereyi ekledigi film. masumiyet ve kader'in ardından izleyince, biraz boş geldigini söylemek gerekir. demirkubuz'un filmlerinde zaten süper atraksiyonlar beklemesek de, burada sahneler hiçbir artı yöne çekilemeyecek ölçüde uzun tutulmuş. anladıgım kadarıyla her filminde uzun bir nutuk çeken bir oyuncu mevcut (her biri haluk bilginer'in kırdaki tiradına uzaklardan el sallasa da).
bu film ''karanlık'' üstüne öyküler'in yazgı'nın ardından 2'inci ayagını oluşturmakta.

zeki demirkubuz bu filmin her şeyi. zaten bundan önce iki tane -hatta "benim" diyene bir tane de yeter- demirkubuz filmi izleyen zaten kesinlikle anlar o'nun filmi olduğunu. neden mi?
durağanlık var, sıkmaya kadar götürebilen.
genelde az ve klasik diyaloglar var, ama bir coştu mu da insanın ta kalbine küt diye çarpan.
gıcırdayan kapı, açılan pencere, durmadan çalan telefon gibi demirkubuz imzaları var.
filmi yarıda bırakan gibi duran ama aslında sağlam bir "nokta" olan son var.
ve oyunculuklar var mükemmel.

ustanın en iyi filmlerinden, içten ve yıkıcı ve biraz da olsa durağan. ama çok etkiliyor o bir gerçek.

mehmet akif ersoy'un şiiridir;

safahât'ımda, evet, şi'r arayan hiç bulamaz;
yalınız, bir yeri hakkında "hazin işte bu!" der.
küfe? yok. kahve? hayır. hasta? değil. hangisi var ya?
üç buçuk nazma gömülmüş koca bir ömr-i heder!

Çok şeye alıştım

senden sonra.

Çok şeyle barıştım evet...

Yüzünü özledim fakat.

gene oldukça psikopat gene oldukça arıza, insanı haftalarca üzerinde düşündüren bir zeki demirkubuz filmi. film içinizde diğer zeki demirkubuz filmlerinde olduğu gibi derin bir iz bırakıyor. taner birsel'in kendisini vefakar bir dost sanan arkadaşının ailesine yıllar sonra arkadaşının ölümünden dolaylı olarak sorumlu olduğunu anlattığı sahne moviemaker ile kesilip pc de ya da cep telefonunda saklanacak cinsten. karakterler yanlış zamanda tanışmış masum birer aşık mı? yoksa şerefsizlerin önde gidenleri mi? gereken cezayı çektiler mi? yoksa ilahi adalet denen şey vuku bulmadı mı? belkiden hepsinden birazcık yaşadılar.. bilmem, tuhaf.