17 mayıs 2000

fenerbahce'lilerin de sevindikleri; hatta "size noluyor lan" demelerine ragmen bazı insanların; inatla, inadına sevindikleri gundur.
(bkz: hepimiz turkuz)

değil 9, 99. yıl dönümüne de yaklaşılsa, unutulmayacak tarih.

(bkz: biz daha iyisini yapana kadar en iyisi bu)

bir galatasaray taraftarının yaşadığı en mükemmel gün olduğu kesindir.
bu duyguyu yaşayamayan kuşlara selam olsun.

hasretin giderek arttığı, anlı şanlı galatasaray'ımızın türk futbol tarihinde bir ilki gerçekleştirdiği tarih. 9. yılında tekrarlayacağımız aynı başarının ilki olduğundan saygıyla anacağımız gün. saygıyla anmayanlar olacaktır elbet. onlar her zaman var olsun.. var olsun ki başarıyı tetikleyen en büyük faktörlerden biri olan 'fesatları göt etme prensibi' bizi kamçılasın..

artık, tekrarını beklediğimiz. uefa cup değil de euro cup olucak, ama olsun.
az kaldı, bekleyin.

9 yıl önce bugün dünyaya ne kadar büyük olduğumuzu gösterdiğimiz gündür..

helal olsun sana galatasaray iyi ki varsın..

edit:eksileyen büyük ihtimalle galatasarayın başarısını hiç bi zaman çekemeyen fenerlilere burdan selam olsun,biz kupalar alırken siz anca boboları alırsınız..

(bkz: gs nin her sene uefa kupasi temsili yapmasi)

artık unutmamız gereken gün.tamam tarihi bir başarı yakalanmış olabilir ama artık geçmişle övünmeyi bırakıp geleceğe bakmamız lazım.*

aziz yıldırım'a Galatasaray'ın kupayı alması tesadüftü dedirten ve dedirtirken de delirten gündür. galatasaray kupayı aldıktan sonra türkiye'ye dönerken uçak atatürk havalimanına yaklaştığında kokpit ile kule arasında şöyle bir diyalogun geçtiği rivayet edilir,
kokpit: danimarkalı aslanlara iniş izni var mıdır?
kule: şu anda diğer tüm uçuşları durdurduk. inebilirsiniz.
ve uçak inişe geçtiği sırada havaalanı çalışanlarından oluşan kalabalık grup uçak pistini sağlı sollu bayraklarla donatmış ve gs'li futbolculara bir sürpriz yapmıştır.

(bkz: 17 mayıs dünya galatasaray bayramı)

dokuz sene önce hüznün ve sevincin tek bir doksan dakika ile değil birçok doksan dakikanın ertesinde sonuçlandığı gündür.
ne mutlu o gece parken'de olanlara... ne mutlu o gece bizlerle birlikte bu sevinci paylaşanlara.

ve şampiyonlar ligi şampiyonu real madrid'i yenebilmenin tek yolu o gece alınacak kupa idi.
aldık... diğerini* de aldık.

günümüz kutlu olsun!

bir fenerbahçeli olarak hakkında çok güzel şeyler yazabileceğim gün. ancak sözlükte bazı galatasaraylı arkadaşların yorumlarını okuduktan sonra insan soğuyor rakip takım taraftarı olarak hissettiği şeyler yazmaktan.

Bazı kesimler için söylüyorum; ulan sen kendi başarına baksana, rakiplere laf sokacağına o gün hissettiğin olağanüstü duyguları kelimelere döksene. bilmelisin ki senin bu başarınla dalga geçicek adamdan bi hayır gelmez ve senin sevincine de ortak olmasına gerek yoktur. sana cevap hakkı doğsa dahi o günün büyüsünü bozmasan iyi edersin. unutmamalısın ki aklı başında rakip taraftarlar o gün senin takımınla gurur duydu, gözyaşını beraber döktü, konvoylara beraber katıldı. o gün herkes galatasaraylıydı. türk'üm diyen herkes.

olum kendimden hatırlıyorum ben sargılı ayağımla havalara zıplamıştım lan.

9 yıl öncesinden bahsediyoruz, hagi'li popescu'lu hakan'lı arif'li bülent'li*, yani takım olma ruhunu sonuna kadar hissetmiş hissetirmiş bir galatasaraydan. ancak böyle bir başarı öyküsüyle, böyle gurur verici bir olayla son bulabilirdi başrollerini bu isimlerin paylaştığı bir film. öyle de oldu ve bizler hala aynı derecede gurur duyuyoruz bu isimlerle, bu isimle * aynı derecede seviniyoruz hala tüm olanlara. tüm galatasaraylılara, ve hatta tüm türkiye ye bu duyguları yaşattıkları için bir kez daha teşekkür ediyoruz aslanlarımıza.

unutmadık unutturmayacağız ve her zaman bu günü galatasaraylıların bayramı olarak kutlayacağız. o şanlı uefa kupası zaferinin ardınan tam 10 yıl geçti ve biz bunu hiç bir zaman aklımızdan çıkarmıyoruz.

bugün de o şanlı tarihin yıl dönümüdür. tüm galatasaraylılara armağan olsun bugün.

aslında kelimelerle ifade edilemez bir gündür, davulla, zurnayla cinemadan maçın bitiminde almanya sokaklarina çıktığmız ve "en büyük cimbom başka büyük yok" diye sesimiz kısılana kadar kutladığmız gecedir.
bir taraftara verilebilecek en güzel cevaptir 17 mayis 2000

galatasarayımızın tarih yazdığı gündür.klipleri izlerken bile o ana geri döndüğüm ve yinede sevinçten ağlayabildiğim gündür 17 mayis 2000

arsenal maçını tekrar izlediğinde ağlayabiliyorsan, ya da gözlerin doluyorsa, tüylerin diken diken oluyorsa, ki her galatasaraylının oluyor; işte bu gerçek bir başarıdır. galatasaraylının değil türkiyenindir aynı zamanda. çoğumuz duyuyoruz, bazı fenerliler: ben de galatasarayı tutmuştum, kupayı alınca ben de sevinmiştim, arabayla tura ben de çıkmıştım diye. doğru. kupa ülkemize geleceği için gidip de ingiliz piçlerini tutmak ahmaklık olurdu. ancak ince bir ayrıntı var. gerçekten hissederek türk takımı alsın diye mi galatasaray tutuldu yoksa sırf dalga geçilmemek için mi? ertesi gün ben de gsyi tutmuştum, benimle dalga geçmeyin mesajını verebilmek için mi? çünkü türkiyedeki tüm profesyonel takımların başarılarını alt alta toplasanız o günden sonra hiçbir değeri yoktu. ben ilkine inanmak istiyorum. ama galatasaray hamburga elendikten sonra kötü oldu elendi diyeni duymadım fenerlilerden. hepsi iyi oldu cinconlara diyordu. peki o kupa yine alınsaydı çoğu fenerli biz de türk takımı olan galatasarayı desteklemiştik zaten demicekler miydi? ben yine o gece galatasarayı tutan her takım taraftarının içten olduğuna inanmak istiyorum, kupa türkiyemizindir diyorum. 17 mayıs gibi bir çok gün yaşamayı temenni ediyorum.

o maçta arsenal'de oynayan oyunculardan şimdi eser kalmamışken, galatasaray hala hasan şaş ile geleceğe hazırlanmaktadır

duzce deyiz o yillarda, sehrin en buyuk meydanina kocamaaan bir beyaz perde koydu belediye, maci izlesin duzceliler diye. ve butun duzce ordaydik o gun, sabaha kadar. havai fisekler, kornalar, konvoylar, arabalar, hicbiri icimdeki heycandn daha baskin degildi, ne gundu be.

(bkz: biz daha iyisini yapana kadar en iyisi bu)

edit: bu kadar rahatsızlık yaratacağını bilsem valla billa yazmazdım.

üzerinden on sene geçtiği halde halen dünmüş gibi sevindiğimiz sportif başarının olduğu gün. doğrudur büyük başarıdır da başarının tesadüften ayrıldığı nokta istikrardır. galatasay için değil türk futbolu adına hala bununla övünüyor olmamız herhalde bizim ayıbımızdır.

tarihin tozlu sayfalarına altın harflerle türkiye ismini kazıyan galatasaray'ımızın, nirvanaya ulaştığı gün.

öyle birgündür ki bugün; o zaman 42 yaşında olan babamı, 71 yaşındaki dedemi, futbolla alakası hiç olmayan 41 yaşındaki annemi, belkide yıllar yıllar sonra, ilkkez hıçkıra hıçkıra ağlatmıştır.

kalbimizin gururla attığı, tüylerimizin diken diken olduğu gündür.

aynı sevinci diğer takımlarında yaşayıp bizleri sevindirmesi dileğiyle.

galatasaraylılar ile birlikte az sayıda fenerbahçeliği de mutlu etmiş bir gün. zira ben ve benim gibi bazı gerçek fenerbahçeli arkadaşlarım, okuldaki koyu fenerli hocamızın* getirdiği gunners atkılarını maç günü üzerimizden çıkarmamıştık.

bir de galatasaraylıların bağdat caddesi nde sopa yemeden kutlama yapabildiği nadir günlerden biri olarak da tarihe geçmiş bir gündür.

bir galatasaraylı olarak sanırım en mutlu olduğum gün. fakat şunu da belirtmek zorundayım ki aynı kupayı fb yada bjk kaldırsa yine o gururla sokaklara çıkıp arabayla kutlama yapardım.

türk futbol tarihnin en önemli günüdür. hayatımda en mutlu olduğum günlerden biridir. 10 yıldır bir daha bu kadar önemli bir günle karşılaşmadık ne yazık ki. umarım yenilerini de görürüz, yaşarız, coşarız.

galatasaray'ın tarihi bir başarıya imza attığı gün.

yalnız komik şeyler görüyoruz, okuyoruz. final gecesi galatasaray kupayı alacak diye stresten ekran başında tırnaklarını yiyenler, kupa alınınca birden "ben fenerbahçeliyim ama çok gurur duydum, ben beşiktaşlıyım ama ölümüne destekledim" ayakları yapmaya başladılar. ulan o sene galatasaray'ın avrupadaki her rakibinin atkısını alan, o takımlar lehine avazı çıktığı kadar bağırıp tezahürat yapanlar kimlerdi ? ne ikiyüzlü lan bu insanlar.