olumun ardindan

Yavru vatanda doğan şairimiz Neşe Yaşının güzide şiirlerinden

ÖLÜMÜN ARDINDAN (Kapılar, 1992,25-26. ss.)

Gün işiyor yavaş yavaş
çiçekler arasında bir yorgun gömüt
ve işte toprağın karanlığında
daha dün yaşayan güzel annemiz
sanki ellerimle tuttum ölümü beklerken
onun başucumda o ürperişi
belki unutamam, hiç unutamam

bütün yaşadıkları onun duydukları
düşündükleri
erişti son noktasına
büyük bir korkuyla izledim bunu
ölümün başucunda duyduklarımı
kazıdı yüreğime sivri bıçaklar

anneciğim
anneciğim
dünyadaki bütün çalgılar haykırdı bunu
kimisi hüzünle, kimisi sevgiyle, özlemle kimi
çiçeklere dönüştü bütün bu sesler
ona benzeyen bütün çiçekler
çıldırmış haykırışlar gibi dalgalanarak
gömütün üstüne uçuverdiler

saçımı okşamıştı
ve ölüm dondurdu ellerini acımasızca
fizyolojik değişimler ve kaskatılaşan an
ah nasıl da yalnızım şimdi
oysa yakın değildim yaşarken ona
ne çok ayrıydı düşüncelerim ondan
ve içimde kırgınlıklar vardı
çocukluk anılarıyla horlanıp yanan

ne acıymış
bir annenin ölmesi
örülmüş bir kazaktan
duvardaki tablodan
bakması yavrularına eski fotoğraflardan

içimden geçenleri anlatamam kimseye
çünkü içimden dörtnala atlılar atlılar geçti
bilinmezliklere doğru tozlar savuran
çünkü içimden savaşlar, kıyımlar haksızlıklar geçti
ezerek yüreğimi parçalayarak
acılar geçti içimden
yüzyıllar yüzyıllar geçti