1 haziran 2020

1 haziran 2013 de bir pazartesi gününe denk gelmişti. haftasonu gezi direnişi gündemi yoğunluğu, arkadaşlarla buluştuğumuzda gündemimiz, sonra penguen belgeselleri, aralıksız sosyal medya takibi geçmişti.

aradan 7 yıl geçmiş. 7 yıl önce, işyerim istiklal caddesinde olduğu için rahat gidilir mi, yolda başımıza birşey gelir mi, maske almak gerekir mi diye düşünürken, maske taksam gözaltına alınır mıyım diye endişe ederken, 7 yıl sonra maske giymeyene ceza yazıyor polis.

birşey olma ihtimaline hazırlık diye aylarca sokaklardan geri döndürülür müyüm, polis huylanıp birşey yapar mı tedirginliği ile işe giderken, şimdi aynı tedirginlik tüm ülkede artı etraftaki herkes potansiyel şüpheli. polislerin kalkanları çekmiş halde suratlarına kitap okuyan güzel çocuklardan korkup ortalığı o günden beri gere gere cehenneme çevirenler, şimdi her biri iron man zırhıyla donansa tek tükürükle alaşağı olacak haldeler. ve bu vaziyeti onlar yönlendiriyorlar.

değişik geldi, uzun uzun düşünmeli. 7 yıl önce nere, 7 yıl sonra nere?

en komiği de, kendi şirketimdeki vaziyeti anlatayım. bugüne kadar son derece profesyonel, kurumsal, komisyonlarla, tedbirler, ön duyurularla yürütülen süreçte ilk defa uzaktan çalışma devam edip etmeyeceği konusunda resmi duyuru yapılamadı. muhtemelen devlet 1 haziran da işbaşı verince farklı tarih anons etmek ters anlaşılır diye cesaret edilemedi. yani o politik doğrucu, başka kaynakları referans alıcıların karşısına bambaşka bir senaryo geldi ve o senaryoyu oynayamıyorlar şimdi. herkes kontrolü kaybetmiş şekilde gelecek yarın off! ve sanki evde kalınca neden evdesin diye, işe gitsek niye geldin diye fırça yeme hissi var ki, o apayrı bir vaka.