Kahraman...

içimde kalan o kadar şey var ki sana dair. Yapmadıklarımız. Yapamadıklarımız.

Mesela; sabaha kadar konuşmak. Ardımızda her şeyi unutarak o gece o gün için. Yemediğimiz bir yemeği tatmak. Gitmediğimiz bir şehre gitmek kaybolmak sokaklarında. Anlatmak saatlerce anlatmak geçen yılları, yılların yorgunluğunu. Senelerin alıp götürdüklerini. Kalanları ve gidenleri. Beni ben yapan şeyleri. Bu yaşıma kadar yaşadığım her anı sana anlatmak. Bütün üzüntülerimi sevinçlerimi anlatmak istiyorum. Aslında seninle yaşadığım her anı senin bedenine anlatmak.

Çok şey yazmak istiyorum sana çok şey.

12 seneden fazla olmuş seni tanıyalı. 12 sene ne demek düşünebiliyor musun? Geriye dönüp baktığımızda koskoca bir 12 sene ve hatta daha fazla. Hem de hayatımızın en değerli, en önemli kararlarının verildiği seneler. Okul bitti. Askere git. işe gir vs vs vs vs. O kısa zamanda, en deli çağımda tanıdığım kadın nasıl oldu da hayatımın pusulası olmuştu. Nasıl böyle vazgeçilmez ve halen daha varlığınla mutlu edebiliyorsun? Aslında hepsinin cevabını biliyorum. Konuştuğumuz kelimeler cümleler aslında söyleyebildiklerimiz sadece. Bir de hissedilenler var. içindekiler. içimizdekiler. VE yazmak isteyip de yazamadığım bir ton şey.

Yetersiz kalan her şeyin yetersiz kaldığı. Fonda yine aynı şarkılar.

Kahraman...

barış akarsu - kimdir o?

çok iyi anlatmamış mı?

https://www.youtube.com/watch?v=LmJizU71JYQ

Üniversite 5. sınıfta bir sene uzamış okulumu bitirmeye çalışıyordum. Vizelere girmiş muhtemelen finalleri beklediğim bir dönemdi. Yanlış hatırlamıyorsam ilk dönemden 9 tane dersim vardı. ilk dönem derslerin hepsini verdim. 2. dönem de bir o kadar alttan aldığım dersi verip, ağustos ayında askerlik görevimi yapmak üzere Kastamonu'ya gitmiştim.

Her neyse; şimdi bakıyorum da 07/12/2010 ne güzel bir seneymiş aslında. Hem dünya için, hem de benim için. Belki de hayatımın en az dertsiz senelerinin sonuncusuydu. Ardından askerlik, iş falan filan derken hayatımın her anında o günleri özledim. Keşke o günlerde kalabilsem.

görsel

samsun'dan katıldığımdır. şapsığ.

çift lavaş soslu sağansızı özlenen şehirdir.

sıcak lavaş. ohh sıcacık sos. samsun'a gitme sebebidir.

yine aklıma düştü bak işte.

canımın çektiğidir. arabayı gülsüm sami kefeli'nin önüne park edip, 56'lardan çiftlik caddesine doğru ağır ağır yürüyüp, samsun'un o müthiş eşsiz havasını içine çektikten sonra girdiğin dönerci çalıkuşudur.

Dönerin lezzeti, lavaşın yumuşaklığı, sosunun ete kattığı ekstra lezzet. damak çatlatır.

öğlen 11 gibi kalkılmış. baba memur tabi 12 de öğlen yemeğine geliyor eve. bizim de kahvaltımız oluyor tabi. anne baba kardeş. yemek yeniliyor. sonra doğru dışarıya top oynamaya okulun bahçesine. kimse yoksa okulun bahçesinde ara sokaklara bu sefer tasoda ütmeye adam aramaya. saat 5 e kadar böyle. saat 5'te baba işten geliyor. bu sefer de denize tabi. atakum'un denizi güzel olur saat 5'ten sonra. 2 saat denize girilir. annenin yaptığı ekmek arası domates peynir yenilir. eve gelinir güzel bi akşam yemeğinden sonra tekrar dışarıya. ya sahile ya da parka gidilir. güzel günlerdi. çok güzel hem de.

bayram ziyareti.

uyumak. uyumak. uyumak.

ankara nerede bulabilirim dediğim sigaradır. bi paketi şimdilik yeterli olacaktır.

Karadeniz’de olan iki şehrin kıyaslanmasıdır.
Genelde bu versus yapılır fakat Trabzon, Samsun ile değil ama belki ilçesi ilkadım ile kıyaslanabilir.

ah.

eğleniyor kendi başına.

see you another life brother.

ismail abiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.

görsel

Bazen sadece yorulursun ve bi mola vermek istersin. Ama nasıl bi mola neye mola. Peşinden koşan kocaman geniş bi hayat var. Oturup soluklanamıyorsun bile. Koş koş koşman gerekiyor. Sahi yaa biz neden koşuyoruz hep. Neden bi koşturmaca hali. Neyden kaçıyoruz ve nereye gidiyoruz. Napmaktayız acaba. Hep bi hayat mücadelesi. Neyin mücadelesi arkadaş bu. Ben biraz dinlenmek istiyorum ama.

nasıl canımın çektiğidir.