liseli olmayı özlemek

geçmişe özlem duymaktır. duygulandırır.

nerede o günler dedirtir.

(bkz: zaman ne çabuk geçmiş)

ben üni dönemini özlüyorum.

özlenen günleri özlenen kişilerle yad etmek daha çok haz verir.

ben de biraz özledim. keşke geçmişe gidebilsek de sonra tekrar bu zamana gelebilsek. ancak okula gidince de gezmeğe pek gidemiyorsun. üniversite daha az saatli.

Ben şahsen hiç özlemiyorum. Derslerde daha çok zorlansam bile üniversite yıllarımı bir o kadar özlüyorum.

ordaki kaliteli bölüm şeflerimi ve dostluklarımı çok özlüyorum.

Geçmişe özlem .

esasen şimdiki kafayla lisede olsam diye düşlemektir.

Liseyi yatılı olarak Darüşşafakada okuduğum için çok özledim o yılları.

Ne özleyeceğim be. Başında hesap soran anne baba.

Şimdi liselilere stajda ders anlatıyorum. lisede kafa dengi insan yoktu ama yine de stajda lise sıralarında oturunca o yılları özlediğimi fark ettim aslında. O zamanların kıymetini bilememişim meğer. Hatta bazı liseli gençlere diyorum "bu dönemlerin değerini bilin benim gibi eşek olmayın" diye onlar da liseli olmaktan nefret ettiklerini çabucak üniversiteye geçmeyi düşündüklerini söylüyor diyorum "şimdi böyle düşünebilirsiniz ama ileride kafanızı duvarlara vurabilirsiniz bu dönemleri özleyebilirsiniz" onlar da "yok Allah korusun hocam ne özlemesi" diye cevap veriyor.*

Bizim zamanımızda kızılötesi vardı, ne wi-fi'si...

geçmiş özlem duymayan insan yok gibidir, ancak bu davranış bir takıntı halini alır ve sizi günlük gerçekler ve sorumluluklardan koparmaya başlar ve siz de buna her seferinde bir mazeret bulmaya çalışırsanız, profesyonel yardım almanın zamanı gelmiştir.