bugün

eve girmek isterken anahtarını yanına almadan evden çıkmış olduğunu fark eden insanın tepkisi.
ilkokul'da en iyi arkadaşla istenmeden de olsa yumruk kavgaya tutuşulur, sinirlenilir, sınıftan çıkarken kapıya tekme atılır ve kapı kırılır ayak kapıya girer, bir türlü geri çıkmaz o durumda kalınır, öğretmen beklenir ve öğretmen gelene kadar tüm sınıfın ve yan sınıfların kahkahalarına, dalga geçmelerine, bağırmaktan başka çare yoktur. (bkz: bu da böyle bir anımdır)

edit: imla.
bi sonraki evresi aç kapıyı diye bagırmak olsa gerek.
Hayatımda sinirden mosmor kesildiğim anlarda bile aklıma gelmeyen eylem.

Kapı camını kırdım, kafamı saksıya vurdum ama hiç kapı tekmeleyemedim. Ne gibi bir içgüdü engelledi bilinmez.