hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

pardon sodexo geçiyor mu?

cebindeki para iki kişilik akşam yemeğine yetemeyeceğinden, tavladığın rehber kızla restoranlar sokağından hızlı hızlı yürüyerek geçerek, ilerdeki parkta bira ve çereze talim etmek--yurt dışında.

Anto beyciğime katılıyorum sanırım en büyük garibanlık anım sodexo kullandığım dönemler.

yıl 2010.
bilgisayarım hiç olmamıştı o zamana kadar.
sürekli internet cafeye gitmek zorunda kalıyordum.
ailede çalışabilen büyük abim vardı. Kriz nedeniyle çalıştığı tersaneden maaşını alamıyordu.
babamın maaşı kendisine zor yetiyordu.
ben diyaliz tedavisi görüyordum.
facebook ta bir arkadaş halime üzülüp 500 lira havale etmişti.
onunla eski de olsa notebook almıştım.

Köyden çıkıp devlet parasız yatılı ve bursluluk sınavı için şehire gittim. Yol parası harici birde cips alacak param vardı. Sınavdan sonra okulun ardına bir yere gidip cips aldım yedim birisi görür diye de utandım sanki ilk ben yiyordum. Sınavı da kazandım tabi.

Yıl 2007. Kyk yurdunda kalıyorum. Cepte beş kuruş para yok. Devletin verdiği yemek fişiyle bir çorba, bir tabak pilav ve yarım ekmek anca alabildim. Yedim ama doyar mıyım? Yemekhanede hemen hemen herkesin tabağı dolu. Açlık resmen tepeme vurmuş. Bulaşığa çıkan tabakların tepsilerin konduğu bir yer vardı. Baktım bir çocuk patlıcan yatırmanın neredeyse tamamını bırakmış, çöpe gidecek. Hemen kalktım tepsimi bulaşıklığa bırakıyorum bahanesiyle o yarım bırakılmış tabağı alıp bir köşede yedim! Her şey kötü ama açlık gibi kötüsü yok.

o kadar fakirdik ki. bir tek iç çamaşır takımım vardı. annem beyazları yıkadığı gün okula gidemezdim.

Eve giderken ekmek parasını denkleştiremedik bir gün.

Yıl 2016.

Cebimde 5.5 lira para var. Akşam 6 civarı. O sene üniversiteye hazırlanıyorum. Dershaneden çıkmışım eve yürüyorum. Evde kimsem yok. Tek yaşıyorum 3 haftadır. 1 ay daha tek kalacağımı biliyorum. Bizimkiler memlekette.

Tavuk dönercinin önünden geçiyorum. Yarım ekmek 3 lira. Hani o 3 lirayı yesem daha iyi o derece tatsız tuzsuz ve sağlıksız bi yemek...

Neyse dedim ki ustaya, abi tavuk döner, bir tane. Hazırlarken, dedim abi 2 tane olsun ama ikincisini tam yapma, 5.5 liram var...

Yazarken bile yaş geldi gözümden. Aldım 2 taneyi eve gittim. Kuru kuru yedim. O çocuk şimdi tr'nin en iyi ünilerinden birinde okuyor, 3 dil biliyor. Epey süredir de tavuk ekmek yemiyor. Evet.

Katledilen çocukların ve ailelerinin hisleri kadar içimi burkmayan anılardır.
Hayır demagoji yapmıyorum.

ilk bilgisayarım olduğunda daha önce bilgisayar görmediğimden @ işareti nasıl yapılır bilmiyordum bu yüzden birkaç gün mail adresi açamadım.

ben küçükken ankarada çift katlı otobüsler vardı. bilen bilir.

görsel

o zamanlar bizim evde komple tadilat yapılıyordu, parke, fayans, pvc pencere, boya-badana falan filan. eşyaları dışarı çıkardık evde yatacak yer yok. babam verdi bana tek kişilik yol parasını, kardeşini de al babaannene gidin orda kalın tadilat bitince dönersiniz diye. tabi o kargaşada ayakkabıların da nerde olduğu meçhul. giydik terlikleri aldım kardeşimi bindik otobüse. muavine 1 öğrenci dedim uzattım parayı. piç herif kardeşime de para istedi yok dedim başka para. bu otobüste ayakta yolcu da yasak. "o zaman kardeşini kucağına alacaksın gelip kontrol edecem" dedi. neyse çıktık otobüsün üst katına 3-5 kişi dışında bomboş koltuklar. en öne geçtim aldım kardeşimi dizime. abi koltuğa oturcam zaten bomboş baksana dedi. garibanlık çok lanet bi şey arkadaşlar. yemin ederim o psikolojiyle öyle şeylerden çekinirsin korkarsın ki dışardan bakan insan hayretler içinde kalır. kardeşimin sızlamalarını kulak ardı etmek zorunda kaldım bomboş otobüste dizim ağrıya ağrıya gittim.

en yakın arkadaşlarla apartman merdiveninde 2'şer lira ila yapılan abur cubur partisi.

Sular kesik olduğu için üst katta oturan arkadaşımın evinden kova kova su taşımak zorunda kaldığım günlerdir.

kantinin önünde yere düşmüş 5, 10 kuruşları toplayarak çubuk kraker almak. kyk’da kalan gece acıkmasının ve parasızlığın ne demek olduğunu bilir.

Orta sondayım babam hasta olup iş yerini kapadığında. Özel bi okulda okuyordum, yokluk nedir görmemiştim.

Evi, arabaları sattık, annem son bileziklerini satıp okul taksidimi ödedi.

O yıl annem, ertesi yıl, lise 1'de ben çalışmaya başladım. Lise 1'den beri annemden 1 lira almadım. Hakkını nasıl öderim bilmiyorum. Hasta 1 koca ve 3 çocuğa baktı. 20 yıldır da babama bakmaya devam ediyor, sağ olsun.

Sözün özü, hayatta asla ne oldum demeyeceksin, bugününe, malına mülküne güvenmeyeceksin. Farklı zenginlikler var, bileceksin.

Tek yaşıyorum cepte para kalmamış. Haftalardır herkese alışverişe gittim şunu yaptım diyorum çünkü yok dersem göndermeye çalışacaklar biliyorum onlarda da yok. Evde bol bol makarna var tam öğrenci evi gibi. iki haftadır tuzlu makarna yiyorum ve artık bitmek üzere zaten çoktan sıkılmışım bir yandan bitsin istiyorum bir yandan bitince ne yapacağım lan falan. Derken bir arkadaşım yazıyor gece sende kalıyım mı özlem gideririz. Yalnızlığıma iyi gelir ama ne yedireceğim kıza diye kara kara düşünüyorum. başka zaman diyorum aradan saatler geçiyor ve eli dolu bir şekilde arkadaşım geliyor. Sonuç olarak ben bir şey demeden beni anlayan çok güzel dostlar biriktirmişim.

2016 yılında paramın sıfır mini cooper'a yetmemesinden dolayı 2012 model vw beetle almak zorunda kalmam.

baban cimri yada çok çocuk doğurdu kısaca mal evet.

ufakken gariban olan tiplerin simdi cok afedersiniz para s.ctigini anlamamiza vesile olan anilardir.

yalanlarini s.ktiklerim. ulan icinizden bir tanesi bari gariban kalsin lan. yok. hepsi simdi artik soyle zenginim, boyle zenginim diye atiyor.

ornek verirsek;

-evet kucukken muz alamiyordum simdi gunde yuzlerce muz alacak para kazaniyorum ama o eski tadi vermiyor.

meali: asgari ucretle calisiyorum ayda 1 kilo muz alabilirsem yatip kalkip dua ediyorum.

Küçükken tek bir ekmek yada sakız alacak paramın olmadığı zamanlar oldu(bebekliğim falan). Oysa şimdi istesem birçok ekmek alabilirim yada bırak 1 sakızı beşli falım bile alacak paraya ve güce sahibim. Ayv gat dı pavır aq.

yıl 2003-2004 filan kış ayındayız. hava buz gibi annemde hasta yatıyor. o zamanlar doğalgaz yok zaten sobalı evdeyiz ama odun da yok bizde. sokağın az ilerisinde biri odun almış motorla kesiyordu. ama ben gidip biraz odun isteyemedim. içimi burkan garibanlıktan çok utancımdan odun isteyememek oldu.

Hatırlatma ne olur. Şu an oturduğum evde bile ilk gün yerde yattım. Bildiğin yer yani. Soğuktan uyuyamadım. Her yanım tutuldu. Şimdi yatağa yatarken bazen o an aklıma gelir kıymet bilirim.

Küçükken 4 kardeş olduğumuz için annem yumurta pişirirken içine un da katardı. Daha fazla olurdu. Şimdi ne zaman omlet yapsam aklıma gelir.

küçükken babam krampon almadı diye futbol oynamayı bırakmıştım. gerçi iyi ki bırakmışım, sözlükteki boş beleş top konuşan vasıfsız yazarlardan biri olabilirdim.