azil

kinyas ve kayra'dan sonra okuduğum hakan günday eseri. ancak ne k&k'dan aldığım keyfi alabildim ne de edebi olarak kendimi doymuş hissettim. cahilliğimi mazur görün ama kitaptan pek de bir şey anladığım söylenemez. hatta şöyle bir saçmalık geçiyordu bir yerinde; adamın serçe parmağında bir ben varmış da bütün bilincini oraya hapsetmiş de... belki tekrar okurum da gelip kendi entry'me söverim yıllar sonra.