harun karadeniz

kanserdik. ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde.

uydurma davalarla kapattılar hücrelere. hastaydık. yurtdışına gitseydik kurtulurduk belki.

bir buçuk yaşındaki kızlarımızı öksüz bırakmazdık.

önce kolumuzu, omuz başından keserek yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak fırlattık attık önlerine.

sonra da otuz iki yaşında bırakıp gittik bu dünyayı,

ecelsiz... * *