ölen kişiden geriye kalan en hüzün verici nesne

daha dün ekşi'de bu başlığı görüp sayfalarca okuyup, hüzünlendikten sonra bu gün dedemin vefat haberini almak hayatın acı bir ironisi oldu sanırım.

dedem çoğu eski toprak gibi nesne biriktirmeye yatkındı değer verdiklerini biz yeni nesil gibi kolayca çöpe atamazdı.

bu yüzden dedemden geriye kalan nesneler arasından birisini seçmem zor zira çok var.

- 1970'li yıllarda alınmış kodak fotoğraf makinesi.
- altın renkli eski casio kol saati.
- emekli olduğu thy'den armağan edilen uçak maketi.
- her zaman oturduğu kanepenin yanındaki sehpanın üstündeki yarısı dolu bir bardak su.*

nur içinde yat dedem. bu giriyi yazarken 26 eylül 2014 tarihinde evde beraber izlediğimiz türk sanat müziği programını arka planda dinliyorum. https://www.youtube.com/watch?v=85tfLqhncOI

rahmetli dedem, rahmetli zeki müren'i çok severdi: https://www.youtube.com/watch?v=g942qom8HqM

Not defteri,kocaman kocaman yazılmış numaralar olan not defteri. Küçüçük bir deftere bakıp bakıp anlamsızca ağlanır mı?

yasanan bir anı hatirlatan, manevi hatırası olan nesnelerdir.
her ne kadar acı verse de özlemin hafiflemesini sağladıkları için gözden sakinilan, önemli bir yere konur. kullanmaya bile kiyamazsin, zarar görmesinden korkarsin çünkü. o nesneye bir şey olsa, sahibine zarar verdim diye bile üzülür insan.
sevgi, ölümden sonra da devam eder. belki daha fazla şekilde devam eder. Bu yüzden nesne değildir önemli olan, sahibi yaşarken yeterince sevememenin pismanligidir onu önemli kılan.

Yaşarken size göstermediği sevgisini haykırdığı bir defter.

Son giydiği ayakkabısı.

Ayakkabısını kapının önüne koymak.

şüphesiz ki telefonudur. hele bir de çalarsa...

gözlüğün burun kısmına denk gelen adını bilmediğim aparatta kalan küçük kirler.

kişide bıraktığı pişmanlıklar.

defter çok tehlikeli.

denk gelirsin ve defteri aralarsın.
onun yazdığı yazılar, yazı karakteri, aldığı notlar...

çok gariptir zaman devam ederken, vucudu tamamen erimişken yazının mıh gibi orda durması gariptir.

Ölene kadar parmağından hiç çıkarmadığı yüzük ve son kullandığı tokayla beraber üzerinde kalan birkaç tel saç. Bir miktar acıtmıştı.

Bir nesne.

karısı. nesne değil canlı ama, olsun. insan sonuçta.

sol bir komşumuz vardı vefat etti geçenlerde, sirozdan öldü rahmetli. taş gibi karısı ise öylece kalakaldı. kendisini her gördüğümde içim cız ediyor şurama bir ateş düşüyor.

üzülüyorum, hüzünleniyorum. "bu kadın tek başına nasıl yaşayacak " diye hayıflanıyorum. umarım bir gün gelir yardımımız dokunur kendisine. evet.

Anılar...

Black cock dildo...
Rahmetli dedem biraz farkliydi.

tarağıdır. dedemin tarağını hala saklarım. üzerinde birkaç saç teliyle birlikte.

Yastığındaydı son kokusu ... birde eski fotoğrafı (babam)

Yarısı içilmiş bir bardak su. Nerede okudum bunu hatırlamıyorum ama adam vefat eden annesinin evine giriyor ve sehpanın üzerinde yarım kalmış suyu gördüğü an annesinin ölümünü tam olarak idrak edebiliyor. Bu hikayeyi kafamda o kadar gerçek bir şekilde canlandırdım ki resmen o anı ben de yaşadım.

Arabasıdır, son park ettiği yerde öylece sahibini bekleyen arabası.

Sosyal medya sayfalarıdır. Ailesiyle, arkadaşlarıyla mutlu olduğu fotoğraflar orada durmaktadır ve ölen kişi artık o fotoğraflarda değildir, iç acıtır.

Uzerinde saci kalmis taragi, en son biraktigi yerdeki terlikleri, yarim suyu kalmis bardagi. Arkasinda yasanmislik biraktigi her sey.

şüphesiz babamın camı kırık köstekli saati.

Pek düşünmeme gerek yok sanırım. En hüzün verici diyemem belki ama en hüzün vericiler arasında olabilir.

Askere gidecekmişim gibi hazırlanıp onunla çekindiğim fotoğraf olabilir. Askere gidişimi göremeyeceğini biliyordum.

saat.

derin anlamlar içerir...

Annanem'in hırkası. 1 sene oldu Yıkamadık hala onun gibi kokuyor.