çocuk varken boşanmak

Lise son sınıftayken bir okul arkadaşımın anne ve babası boşanıyordu. Annesi maddi imkansızlıkları dolayısıyla arkadaşımı ve iki yaş küçük erkek kardeşinin velayetini babalarına bırakmış, kendisi de şehrin dışında ailesinin yanına yerleşmişti. Arkadaşım kendisini terkedilmiş hissediyor, annesine öfkeleniyor, annesinin ve erkek kardeşinin tüm çabalarına rağmen onu affetmiyordu.

Annesinin okula geldiği birgün, tüm çabalarına ve yalvarmalarına rağmen kendisiyle vedalaşmayı reddeden arkadaşımı ve gözyaşları içinde okul bahçesinden ayrılan annesini hiç unutmam. Kadın tüm dünyayı taşıyordu sanki sırtında.

Boşanmanın karşında; tarafların her biri hep biraz eksik, hep biraz mahzun bir çocuk sanırım.

annemle babamın yaptığı en iyi şeydir. belki ipsiz uçurtma gibi büyüdüm, belki erken büyüdüm, belki zorlukları, çirkinlikleri erken farkettim ama beraber olsalardı eminim çok daha mutsuz olurdum. anne baba dahil kimsenin bir çocuğun huzurunu, psikolojisini bozmaya hakkı yok. olmuyorsa en güzeli yolları ayırmak.

Erkek için de, kadın için de zordur...

Ama en zoru çocuk içindir muhtemelen.

Boşanma gibi bir konu gündemdeyse muhtemelen kötü giden bir evliliktir. Kötü bir evlilik boşanmadan daha çok yıpratır bir çocuğu o yüzden boşanmak en mantıklısı.

Karı koca ayrı ayrı çocukla ilgilenmeli ve evliliklerini sonlandırmalı.

Annemle babamın ben çok küçükken yaptığıdır. Bazı çocuklar için olumsuz şeyler yaratabilir ama bende çok olumlu etkisi oldu. Sadece biraz şefkat zaafı yarattı ama onun dışında vuku bulan her şey uzun vadede faydalı idi. iyi yapmışlar, zaten onların birlikte olması psikolojim için daha zararlı olurdu.

Keşke olmasa tabi fakat evde huzur yoksa çocuk için en sağlıklısı ebeveynlerin boşanmasıdır...

Zor bir durumudur. Erkek için daha da zordur. Hem velayet anneye verilir hem nafaka üstüne bir de çocuğa para.
Edit: kadın hamileyken boşanılırsa ne olur? Yazarların fikrini merak ediyorum.

Gerek Ebeveyler, gerek çocuk için zor bir süreç olsa da, boşanmanın nerdeyse zorunlu hale geldiği, tatsızlığın nirvanaya ulaştığı, saygı ve sevgi unsurunun yitirildiği durumlarda, çocuğun var olması, sonucu değiştirmemelidir.

Her çocuğun, huzurlu, saygı ve sevginin telaffuz edildiği bir evde büyüme ve yaşama hakkı vardır.
Bunu, elinden almak, sorumsuzluğun en büyüğüdür!

Çocuk var diye mutsuz bir hayat yaşamak?

O daha saçma değil mi?

korkunç geliyor bana. allah c.c. kolaylik versin o masumlara.

En önemlisi evlilik kötü gider iken çocuk sahibi olmaktır..

Nafakasını yiyeyim ...

Mutsuzluk bireylerin mutsuzluğu en önemlisi..

çocuğun geleceğini mi düşünmeli yoksa ruh sağlığını mı ikilemi arasında karar vermesi çok zor olan boşanmadır.

Zararın neresinden dönersen kardır. Sende kardasın, kadında, çocukta. Yani öyle boş yapmasın bekarlar. Cehennemin ne demek olduğunu anlamak için o cehennemde bulunman gerek.

çocuklar kendileri istiyor ana babamdan boşan diyorlar sonucuna katlanacaklar.

Çocuk yaparken birkaç kez düşünmeli evli çiftler.