sözlük yazarlarının itirafları

21 yaşındayım ve kaynakça hazırlarken bir yerlere bakıp alfabeyi kontrol etmem gerekiyor kontrol etmediğim zamanlarda da içimden alfabe şarkısını söyleyerek harflerin sırasından emin olabiliyorum. bu eşsiz zekamı neye borçluyum acaba....

günler geçtikçe itiraflarım da azalıyor, yavaş yavaş gidiyor içimden bir şeyler durduramıyorum. bunun zeminini hazırlayan kişi ve kişilere teşekkürlerimi iletiyorum buradan. iyi akşamlar.

o olmak istedim.

Yoruldum.

Yalnızlığı seviyorum sanıyordum. Daha güçlü hissederim sanıyordum.
Sokak köpeği gibiyim, boş boş dolanıyorum. Biri başımı okşasın diye gözlerinin içine bakıyorum insanların. Biraz sevse, ayrılmıyorum yanından. Benden bıkıncaya kadar takip ediyorum. Açım çünkü, köpek gibi açım sevgiye.

şıpsevdiyim sanırım.
birisi bana fazla ilgi gösterirse ona hemen hisler besleyebiliyorum ve içgüdüsel olarak onunla güzel hayallere dalabiliyorum ama bu durum sıkıcı bir durum olduğumdan göte tekme çabuk yiyorum.
sıkıcıyımdır.
muhabbetim fazla sarmayabiliyor ondan sonra ne yapacağımı bilmiyorum bir kere sıkıcı damgası yedin mi kurtulamıyorsun. sülük gibi yapıştı arkadaş.
fazla açık sözlüyüm.
aslında tamamen patavatsızın önde gideni ağzıma geleni direk söylerim var karşımdaki bazen bok gibi bakakalır.

ne kadar çok şey gömmüşüm derine. çok mutlu olduğum zamanlarda bile bir melodi ile gözlerimin dolmasına sebep olacak kadar. saymak istesem gömdüklerimi dilimin ucuna bile gelmez. dilimde, aklımda olmasa da derinlerde hissediyorum artık iyiden iyiye. sanırım artık duvara kısıldığım an geldi bunca kaçış ve saklanıştan sonra. zarar görmeden bu mücadeleden kurtulmam imkansız. ama artık mücadele etmemden de kaçmam imkansız. korkmuyorum desem yalan olur. karanlıkta korkunca gözlerini açıp bakmak mı iyidir, iyice yummak mı? ben çok uzun zamandır yumuyorum ve yine ben çok uzun süredir karanlıktayım. artık görme vakti.

6 aydır kanserle mücadele ediyoruz. Yaşadıklarımızı tarif etmeyeceğim uzun uzadıya, bu denli berbat ve çaresiz hissettiğim zamanlarım çok az olmuştur. Tüm bu sürecin arasına depremi ve salgını da ekledik, verdikçe veriyordu allah. Yaşanılanların benden neleri götürdüğünü henüz bilmiyorum ama son ameliyat ile birlikte göğsündeki canavarın-ki kendisi 14 cm ve 210 gram ağırlığında idi- hepsinin alındığını nihayet duyabildik. Artık Kemoterapiye gerek olmadığını, 6 haftalık radyoterapi uygulanacağını ve ondan bir ay sonra da işe dönebileceğini söyledi doktor. Abim benim babamdır, canımdır. Umarım kimse hayatında sevdiği birinin gözünün önünde eriyor olması ile sınanmaz çünkü zor hakikaten zor. Güzel gunlerin bizi beklediğine inanmak istiyorum ve sizi çok seviyorum. Kendinize iyi davranmayı unutmayın.

Sözlüğü kullanmayalı o kadar uzun zaman olmuş ki bilen biri bana app ten nasıl başlık açılır öğretsin.

Yorgunum,
Yaşamdan çok yoruldum...

Yavaş yavaş iyileşiyorum lâkin bir bunalım çöktü üzerime...

Sesim kısıldı, artık kendime bile duyuramıyorum çığlıklarımı...

artık bir renk gelsin hayatıma.

Hiç bitmeyen bir bunalım hali var üzerimde depresyon degil her sene bir dönem devam edip kaybolan bir hal. Dibine dibine en dibine kadar çekiyor beni sonra hiçbir şey olmamış gibi devam ederken birden yeniden geliyor. Kronik depresyon mu bunalım mı tükenmişlik mi nedir bu çözemedim.

Cok ozledim canım benji'mi.

Bosa kurek cekiyormus gibi hissediyorum, hirsimi koreltiyor.

Bugün iki haftadır bastırmaya çalıştığım haklı bir öfke sonucu istifa edeceğimi bildirdim. Reddettiler ve akşamına zam yapmışlar. Sorun şu ki derdim para hariç her şeydi, saygı ve düzendi bilhassa. Parayla susturulmaya çalışan bir fahişe gibi hissettiğim için daha da sinirlendim. Ne yapacağımı bilmiyorum.

üşüyorum.

ilk defa para ile susturulmaya çalışılan fahişe gibi hisseden biri görüyorum.
Zor olsa gerek.

kimseye hayatımda tutmak için çaba sarfedecek kadar ihtiyacım yok. bunu bilmenin verdiği özgürlük hissi tarif edilemez.

Mutluyum ama içimde kelebek camından gireceklermiş gibi bir huzursuzluk var.
Kendime en büyük kötülükleri ben yaptığımdan asıl kendime güvenmiyorum bu konuda.

Uyuyamıyorum sabah güneşini görene kadar. Kronik bir rahatsızlık haline geldi artık bu.

Hayatımda bu kadar kendimi yalnız boşlukta hissetmedim sanki artık Allah bile beni dinlemiyor.

Bir romanın karakteri olmak için hayatımı verebilirdim. Niçin insan olarak yaşıyorum ki?

Bi arkadaşımı daha hayatımdan çıkarttım bugün. Kısaca anlatmak gerekirse adam sadece bana işi düştüğünde yazar,bulustuktan sonra tek kelime etmez bi dahaki buluşmaya kadar. Ne zaman izmir sınırına gelse o zaman mesaj atmaya başlar. Bu demek olur ki ben geldim haberin olsun. Neyse alışmıştık böyle olmasına. Her cagırdıgnda giderdim çünkü arkadaşı yoktu pek buralarda. Neyse bi gün bisey danısmam gerekti. Afedersiniz hurrr çocuğu mesaajıma bakmıyor instagramdan attığım hikayeyi izliyor? Sonra 1 gün sonra yazdı ne oldu diye. Ananın nikahı oldu diyemedim. Sonra bi mesafe koydum arama yazmadım etmedim. Bu hala bi yerlere çağırıyor,gittigim yerlerı gorunce ınsta hıkayeden benı niye çağırmadın triplerine giriyor falan. Neyse ben her yazdıgına begenı yaptım tek kelıme etmedım. Bugun baktım ki beni silmiş sosyal medyadan. Allah razı olsun hıc kırmadan gucenmeden kapadık bi defteri daha. Kardeşler diyeceğim şu ki kimse senden benden değerli değil yemişim menfaatçi arkadaşı.

bu başlığa bu kadar entry girilmesi sevindirdi. Eskiyi anımsadım.

Karantina sağolsun insanlardan uzak kaldıkça hayata olan sevgim çoğaldı.Gün içinde daha az ölmek istiyorum diyorum.