karabasan gelince gülme tutması

yaran olaydır ilahi yazar.

"ahahahah niye kara basıyon lan mal mısın nesin asdfghjklşi!!"

herhalde böyle bir şeydir. Yoksa bildiğimiz manada karabasan hiç komik değil!

O an gülmek olanaksızdır. Ben, içeri doğru sıçmak neymiş o zaman öğrendim.

imkansızdır. gülüyorsan karabasan değildir o. zira parmağını kıpırdatamazsın.

+abi dün geldi bu karabasan, bırak gülmeyi altıma bıraktım!
-nereden gelmiş sormadın mı oğlum?

bunun bir çeşidi de karabasan gelince iplenmemesidir.

allahın günü geldiğinden bünye bağışıklık kazanmıştır, o kadar doğal bir olay olmuştur ki artık tepki bile verilmez, beklenir ki defolsun gitsin kendi başını yiyesice.

fırlama ve de çekip çıkarma bünyenin karabasanla taşak geçmesine eşdeğer davranış biçimidir. Karabasan taşakoğlanı yapılmış, itin götüne sokulup sokulup çıkarılmış, gururu ayaklar altına alınmıştır. O artık yanbasandır.
(bkz: karabasanla taşak geçmek)

karabasan'in peter sellers kılıgında olmasi halinde olan durumdur.

(bkz: it is a wrong teeth)

serbest cağrisim bakınızı;

(bkz: kara basma iz olur)

-dün gece karabasan geldi necla.
+ne yapmaya geldi ki müjgan? sizin evde kar mı var?
-hahaha.
* *

karabasan eğer her gece geliyorsa artık rutine bindiğinden, olması normal bir durumdur. zira benim başıma gelmiştir. aynen şu şekilde efendim: şimdi bir insana aynı gece dört kez karabasan gelirse ve bu sık sık olursa artık korkmazsınız ve onla yaşamayı öğrenirsiniz. ancak ben geçen gece ilk kez umursamamayı bırakıp, güldüm. ilk başta klasik sesim çıkmadı. sonra zor da olsa çıktı. evet karabasan gelmişti. üstümdeydi. hep de üstte o olur. bir kere de dedim sen alta geç diye. hiç dinliyor mu? neyse... üzerimdeyken ses çıkarmayı başarmıştım ama öyle bir ses çıktı ki. sadece yunusların duyabileceği bir frekans gibi. ya da yok yok öyle değil. yanlış anlaşılmasın ama hani işitme bozukluğu çekenler yani kulakları duymayanlar konuşurken böyle garip bir ses çıkartılar ya istemeden. konuşamazlar hani. hah aynen o durumdaydım. konuşmaya çalışıyordum ama kelimeler yamuk yumuk ve cırtlak çatlak bir şekilde çıkıyordu ağzımdan. hemen üç kulfu bir elham okuyayım dedim. başladım. sesli sesli okumaya başlamıştım nedense. ama aynen şu şekil de okuyordum: kuuuu huvaaaahuu aaaaaad aaaalaaaaahusss derken bu iğrenç sesime ve yamuk harflerime dayanamayıp duayı da tamamlayamayıp gülmeye başladım. bildiğin gülüyordum. karabasan hala üstümde. neden sonra uyumuşum. ve o geceden sonra bir daha karabasan gelmedi. ki hep gelirdi. bokunu çıkartmıştı. ama gelmiyor artık. özlüyorum da kendisini. ama galiba gururu kırıldı. oh olsun! puşt!