karabasan gelince gülme tutması

karabasan eğer her gece geliyorsa artık rutine bindiğinden, olması normal bir durumdur. zira benim başıma gelmiştir. aynen şu şekilde efendim: şimdi bir insana aynı gece dört kez karabasan gelirse ve bu sık sık olursa artık korkmazsınız ve onla yaşamayı öğrenirsiniz. ancak ben geçen gece ilk kez umursamamayı bırakıp, güldüm. ilk başta klasik sesim çıkmadı. sonra zor da olsa çıktı. evet karabasan gelmişti. üstümdeydi. hep de üstte o olur. bir kere de dedim sen alta geç diye. hiç dinliyor mu? neyse... üzerimdeyken ses çıkarmayı başarmıştım ama öyle bir ses çıktı ki. sadece yunusların duyabileceği bir frekans gibi. ya da yok yok öyle değil. yanlış anlaşılmasın ama hani işitme bozukluğu çekenler yani kulakları duymayanlar konuşurken böyle garip bir ses çıkartılar ya istemeden. konuşamazlar hani. hah aynen o durumdaydım. konuşmaya çalışıyordum ama kelimeler yamuk yumuk ve cırtlak çatlak bir şekilde çıkıyordu ağzımdan. hemen üç kulfu bir elham okuyayım dedim. başladım. sesli sesli okumaya başlamıştım nedense. ama aynen şu şekil de okuyordum: kuuuu huvaaaahuu aaaaaad aaaalaaaaahusss derken bu iğrenç sesime ve yamuk harflerime dayanamayıp duayı da tamamlayamayıp gülmeye başladım. bildiğin gülüyordum. karabasan hala üstümde. neden sonra uyumuşum. ve o geceden sonra bir daha karabasan gelmedi. ki hep gelirdi. bokunu çıkartmıştı. ama gelmiyor artık. özlüyorum da kendisini. ama galiba gururu kırıldı. oh olsun! puşt!