insan sevmemek

Sevecek insan mı kalmış?

sanırım sorunum bu.

Kendisine istediği gibi davranılmamasından şikayetçi premseslerin uydurduğu safsata. insan sevmiyorum söylemlerinin tamamının içi boştur.

benim olmuyor artık. birey olarak sevdiklerim tabii ki var. ama toplu olarak düşündüğümde olmuyor. kendini sevmemek ya da asosyallikle de hiç bir alakası yok üstelik.

işin esas zor kısmı bunu onlara belli etmemek ya da içimdeki hümaniste kimi zaman engel olamamak. bu ikili çatışma bazen yoruyor beni.

murat menteş'in çok sevdiğim bir sözü:

"bir insan acıdan delirdiğinde, diğerleri onun acısını değil, deliliğini görür."

vay vicdanınıza koyayım sizin.

Lüzumu olan şeydir şahsen. insanları sevmemek nefret etmemek gerek.

Nötrlüğü korumak lazım. Sadece saygı çerçevesinde kalmak çok önemli. Şahsen hep böyle ilerlediğim için düşman kazanmadım. Fazla dostum da olmadı.

Sana zarar verebilen, arkandan iş çevirebilen, dedikodunu yapabilen, seni kıskanabilen ve hatta senin sahip olduklarını çalma arzusu duyabilen insanlardan nefret etmek gerekir. Genel anlamda da köpeğimi insanlardan daha çok seviyorum ama yalnızken canım sıkılabiliyor.

insanların yanında rahat hissedememektir. Yalnız olduğunuz için tuhaf ve ısrarcı bakışlardan ötürü rahatsız olmaktır. Uyuyan bir köpek ve kedinin yanında olduğu kadar çoğu insanın yanında rahat edemiyorum.

içedönüklerin en önemli özelliklerinden biridir. insanla uğraşacaklarına direkt düşünmeyi tercih ederler. insanlar çekilmez aga çekilmez. Yalnız özgürlüktür.