bugün

bir insan canı yandığında hemen "allah" diye bağırır.bu olay allah tan yardım isteme ona feryat etme olayıdır.bir ateistin bu olayı gercekleştirmesi ise kendi kendiyle çelişkiye düşmesidir.
her inancın içinde bir inançsızlık her inançsızlığın içinde bir inanç vardır önermesini doğrular.
ağız alışkanlığıdır.
amerikalı yahudilerin %90'ının ani olaylara tepki verirken "jesus christ!" demesi çelişki midir? aslında hristiyandırlar da, yahudi modunda mı takılıyorlardır?

(bkz: bırakınız bunları)
Sahte ateisttir. Sürekli 'allah aşkına', 'allah korusun', 'allah a ısmarladık' ve 'inşallah' gibi kelimeler kullanır. Savunduğu düşünceyi dilini kullanarak çürüten ve çelişen kişidir.

Ya hemen dillerini ve beyinlerini kontrol etmeyi öğrensinler yada ateizmi unutsunlar.
bir anda imana gelen ateisttir. Yarında feminist olmasından korkulan kişidir.
türkiye'de eğitim görmüşse, ilkokuldan başlayıp liseden mezun olana kadar bazı şeylerin bilincine nasıl işlendiğini gösterir.
"allah" kelimesinin günlük hayatımızın herhangi bir anında, "kutsallık atfedilen tanrı" manasının dışında da bir ünlem olarak kullanılmasıyla ilgili bir dil alışkanlığına sahip ateisttir. şaşırınca "allah allaaah", kızınca yine farklı bir tonda "allah allaaah!", korkunca "eyvah" tonunda "allaaaah" diyen adam-kadın-bok-püsür ne varsa işte. *
(bkz: allah diye kükreyen ateist)
çelişki gibi gösterilmeye çalışılsa da kesinlikle değildir.günlük hayatta allah kelimesi o kadar çok kullanılmaktadır ki, ateist de olsa herkes bu tepkiyi verir.ateistin canı da candır ve yanınca elbette refleks olarak söyleyebilir yoksa 'ahh!süleyman dayı... ya da offff manav kazım ' demesi çok daha garip değil midir?
herkes bir günlüğüne allah kelimesini kullanmadan yaşamaya çalışırsa o zaman daha net anlaşılacak durum. ben başladım mesela bir gün dayanırım inşallah. hay allah ağzımdan kaçtı. neyse beceremeyeceğim allahaısmarladık.
o senin allahın değil ulan bizim allahımız vermeyiz sana hıhhh denilmesi gereken durumdur.hani inanmıyordun yaa oh olsun sana da denilebilir.
yavaş yavaş imana gelmekte olan bir kardeşimizdir üzerine fazla gidip ürkütmemek lazım.
oturduğu yerden ateist diye bağıran müslümandan iyidir.
götü sıkışınca yardım bekleyen ateisttir. hayatı mükemmlken Allah'ı * takmayandır.
tiki olan insanları gıdıkladığınızda "annı skm" demesiyle paralel duran ateisttir.
müslümanlar arasında büyümüştür.
(bkz: kanı akınca eyvah diyen budist)
(bkz: canı sıkılınca bodrum a gelen turist)
ahirette allah ın adını dilinden düşürmeyeceğini gösterir. tabi hala sıcaktan buharlaşmamış bir dil kalırsa ortada.
zor duruma düşünce yaradanı düşünen müslüman ateisttir.
(bkz: canı yanınca allah diye bağıran türbanlı)
ateist için bu durum, aklına kelime gelmeyince onun yerine "şey" kullanmak kadar doğaldır.
(bkz: ne diyem mahmut mu diyem)
her ne kadar sözde desek de, geneli müslüman olduğu kabul edilen bir ülkede yaşıyoruz. yetişme tarzından ve çevreden dolayı oluşan ağız alışkanlığı sonucu gayet normal bir şekilde korktuğumuz, sevindiğimiz, şaşırdığımız zamanlarda "allah" dememiz normaldir. tv'de duyarsın, etrafta görürsün sen de söylemeye başlarsın. bu artık bi "ünlem" gibi bir şey olmuştur tıpkı "eyvah" gibi. kalıplaşmıştır, ağzımıza yapışmıştır. ne de olsa çocuk yaşta sağlıklı düşünme yetisine sahip olamadığımızdan inançlarımızı o yaştan belirleme gibi bir durum söz konusu değildir; ama gelin görün ki komikliğin sınırları an itibariyle uludağ sözlük yazarları tarafından çizilmektedir. neden? çünkü uğraşacak daha kayda değer işleri yoktur.
yarattığı ironik durumun farkında olan ve bu durum için kendisi de hoş değerlendirmeler yapan ateisttir.

şaşırır, sinirlenir allah allah der.
kızar ama küfredemezse allahın gerizekalısı der.
yeri gelir allah belanı versin der.

sonra da durup ufak bir gülümsemeyle ironinin .mına koyduk lan yine der.
toplumun kendisine empoze ettiği kavramların bilinç altına işlemesi ile canı yandığında reflekssel bir tepki veren ateisttir.
(bkz: şartlı refleks)