babaya ismiyle hitap etmek

yozlaşmışlıktır, saygısızlıktır, ayıptır.

yabancı ülkeler de olan birşeydir. zaten amca dayı da yok onlarda. hep ismiyle hitap ediyorlar. türkiye de amcana dayına ismiyle hitap et bakalım gulağının köküne yapıştırırlar valla.

edebi ve ahlakı batıyı kıstas alarak uygulama eylemidir. ar perdesi kalkmış, terbiyesizliği ve saygısızlığı çağdaşlık ölçütü gören zihniyetin hiç çekinmeden uygulayabileceği eylem.

(bkz: göt ister)

her çeşit aile gördüm, jet sosyetesinde de, en fakirinde de babaya ismiyle seslenen görmedim. filmlerden izlediğimiz kadarıyla yabancı ülkelerde yapan çok ama.

baba sadece bir hitab şekli değildir.baba bir makamdır,mevkii dir,o yüzden baba demek güzeldir.

ismi ile değil ama ünvanı ile seslendiğimde sıkıntı yaratmayan durumdur.

babadan babaya fark var tabi.

sadece bebeklite yapabilicek bir durum.

yapılabilecek en büyük terbiyesizliktir.

kimden alındığı belli olmayan spermlerle döllenme sonucu dünyaya gelen insanların sayısı arttıkça, daha sık karşılaşacağımız gerçeklik.

şayet babanın gen haricinde kişiye kattığı bir şey yoksa 'baba' denmesi hatadır.

(bkz: sevgi neydi)
(bkz: sevgi emekti)

kendi evladida kendisine ismiyle hitap eder bu şahsiyetlerin. bu dünya etme bulma dünyası ne ekersen onu bicersin. babaya ismiyle hitap etmeyi bir beceri bir bok zanneden ibneler savulun evlatlarinizida göreceksiniz.

amerikalı değilsen, baban seni ve anneni sen 5 yaşındayken terk etmemişse ve bir şekilde sen 16 yaşındayken
baban pişman bir şekilde eve dönmeye kalkışmıyorsa beş kardeşi yiyeceksin demektir.

- hey muharrem!
- ne var lanet olasıca.
- hey babalık benim yeni arabamın anahtarını gördün mü, bu ucube evde bulamıyorum.
- senin o lanet olası arabanın lanet olası anahtarını görmedim hüseyin.
- kahretsin dostum.

demem o ki türklere yakışmayan bir sesleniştir.

sikin'den çıktığını unutan.

çok da kötü bir davranış olmamakla birlikte, uygulanabilirligi az olandır. ben babama ismiyle hitap edemem(kendisi istese bile) ama çocuğum yapabilir. hatta yaparsa sevinirim gibi geliyor. en azından, kendine bir tanrı yaratmamış olur. babanın da insan olduğunu erken yaşta kavrar ve hayalkırıklıklarının düzeyini azaltır. yine de bizim gibi toplumlarda zordur. zira bizler, isimlerimizden çok sıfatlarımızla tutunuruz hayata. misal 'sizin çocuğun adı ne' sorusundan önce gelir 'sizin çocuk ne iş yapıyor' sorusu. kamuda sıkıntı yaşanan anlarda 'sen benim adımı biliyor musun'dan öncedir 'sen benim kim olduğumu biliyor musun' tehtidi. haliyle, ismiyle adam olmayı beceremeyenlerin çoğunlukta olduğu bir coğrafyada, sadece tvde görebileceğimiz bir durumdur, ilgili konu.

baba her zaman babadır. bir baba evladı için hiçbir zaman bey olamaz...

bizi küçülten, parçalayan ve öz benliğimizi hiçe sayan her şeyle dost olmuş, bizi biz yapan ve var eden öz kültürümüze savaş açmayı ve hiçe saymayı, kültürümüzü geri kalmış ve dönüşmesi gereken modası geçmiş bir kabul olarak görüp, sadece batıda, modern dünyada böyle uygulandığı için yeni icap, kabul ve zarfları sorgusuz, sualsiz kabullenmişiz. kapitalizmin parçaladığı aile şirketlerinden geriye kalan bir avuç kendini kurumsal sanan firma ise, işlerinde bu lanet olası sistemin yapmacık, sahte ve riyakar şekil şartlarını özlümsemekte geri durmamış, sözde profesyonelleşmiş ve yeni prensipler belirlemiştir. geleneksel dokuyu parçalayıp, üstüne iki beden büyük gelen o ne idüğü belirsiz kisveyi sıtına geçirişiyle babadan kalma ticari ahlakı reddedişi aynı zamana düşmektedir. ticari gereklerden, prensiplerden ve profesyonel iş ortamına adaptasyon zırvalarından dolayı babasına bey diyenler; alayınız topsunuz oğlum!

baba babadır. bey değil!

--spoiler--
ben:mehm...
(pata küte)
ben:N'oldu ya?
baba:biz önlemimizi alalım da...

--spoiler--

Çapraz kültür avantajı denilen şey bu olsa gerek.

Çaydanlıkla dayak yeme nedenidir.

gereksiz ibneliktir.
babuşka de, babişko de, peder bey de, bizim moruk de, papa bile de, de her boku de ama ismiyle hitap etme ulan amına koduğumun amerikan özentisi ergeni !

babadır sadece gölgesi yeter dağılın beyler.

yakında türk kültüründe de yer alacak embesilce davranıştır. artık anne-baba mı bebeği/çocuğu büyütüyor, yoksa çocuk mu anne-babasını yetiştiriyor, belli değil. sanki tüm ebeveynler insanlığın son bireyini doğurmuş gibi bir zihniyetle şımarık bir şekilde yetiştiriyor çocuklarını...

Babanın durup "bunu düzgün yapamamisiz" demesine sebep olacak durumdur.