bugün

tiyatro aski

içimde hiç bitmeyecek olandır. zaten eğer bir insanda da bir şekilde alevlendiyse bu aşk asla sönmez o alev. başka ne geçebilir ki sahnede adeta başka biri olmanın, sözcükleri sözcüklerin ötesine geçerek seyirciye duyurmanın, mimikleri sonuna kadar kulanmanın "inadına barış, inadına tiyatro" diyebilmenin, oyunu paylaştığın arkadaşlarınla gözgöze gelmenin, giyeceğin kostüme bakıp kahkaha krizi geçirmenin, oyunun sonundaki tebrikleri duymanın, seyircinin önünde eğilmenin, sahnenin havasına suyuna tanık olmanın *, insanları düşündürebilmenin, ışıkları üzerinde hissetmenin yerine...

tiyatro kendisidir aşkın.