ilkokuldaki zengin çocuk

Beslenme arasında başrolü kapan mini mini görünümlü, yeşil çamın Oktay karakterindeki öğrencisiydi.

Beslenme arasına kadar ''hepimiz kardeşiz bu öfke ne diye, dağlar oy oy, yollar oy oy'' eşliğinde şarkılar söyleyip, ali babanın çiftliğindeki hayvanları sahiplenmeksizin hepimiz sevebiliyorduk. Ayrıca orada ki bilinmeyen dağı ve evi de kardeş kardeş ortaklaşa kullanabiliyorduk. Gerçi küçük Oktay kokulu silgisiyle, tronsformersvari kalem kutusuyla ve Johann faber hb kalemiyle biz olağanlara 1/100 ölçekte bakabiliyordu.
Biz 1/100 ölçekliler olarak beslenme arasının yaklaştığını midemizden gelen gurultulardan anlardık. Küçük oktaysa hepimiz kardeşiz bu öfke ne diye şarkısındaki sesini yavaş yavaş düşürüp ''bandıra bandıra ye beni'' sözleriyle midesine sinyalleri göndermeye başlardı. Bizim midemiz guruldarken onun midesi Beethoven'in şu teneffüs başlangıçlarının habercisi olan senfoniyle eş melodi de giderdi.
Senfoni başlıyo... yavaş yavaş biz küçük ölçekliler çantalarımızı açıp annelerimizin yapmış olduğu ekmek aralarını çıkarırdık. Kuponları kesilmiş, okumaktan buruş buruş olan gazete, içerisinden parça parça dökülen beyaz peynirler ve kabuğu soyulmayan domatesin birbirine eşsiz uyumu falan... zaten ekmek bayatlamaya yüz tutmuştur, o ekmek büyük ihtimalle tost yapılacaktır ama üşenen anne tüm ekmeği ortadan ikiye bölüp içini dahi almadan içine ne bulduysa tepelemiştir.

Bizim ölçeğimiz işte bu kadardı. Menü kelimesini ilk defa oktaydan duyuyorduk. Teneffüs arası 15 dakika civarıydı biz 5 dakikada bitirip 10 dakika boş kola kutusuyla futbol maçı yaparken, Oktay hızlı yediği zamanlarda 20 dakika da bitirirdi. Neyse işte bir anda gözler birisine dikilirdi, işte o birisin de gazeteye sarılı ekmek arası mevcut değildi. Çantasından çıkardığı an gözlerimizi alırdı ışıl ışıl bir kağıt parçası, utana çekine aramızdan bir ölçek çıkıp ne olduğunu sormuştu. ismi ''alüminyum folyo'' oluyormuş. Söylemesi bile havalı sanki alüminyum sözünü söylediğimiz zamanlarda kendimizi de 1/1 ölçekli olacakmış gibi hissederdik. Tabi o zaman kimyadan falan haberimiz yok... hazır dilimlenmiş dil peyniri sandivicin içerisinde sıra sıra çapraz dizilmiş bize karşı adı üstünde dil çıkarır vaziyette dururdu, mayonez ve ketçabı da üzerine gülen yüzü olurdu. Ekmeği ortadan bölünmüş bayat ekmek değil de o zamanlarda türkiyeye yeni gelmiş olan el değmemiş uno ekmeklerinden. Büyük ihtimalle annesi bile hazırlamadı evdeki hizmetçileri küçük oktayın beslenme çantasını özene bözene hazırlayıp, Ninja kablumbağalı matarasını da boynuna asmayı ihmal etmedi. işte benim zamanımda böyle şeylere sahipsen ilkokuldaki zengin çocuk ünvanına sahip oluyordun...

Şimdiye gelelim; beslenme araları var mı bilmiyorum ama varsa da her halde çoğunluk alüminyum folyoya sarılı sandiviçler getiriyordur, Oktay'ın çocuğu ise burger king'ten bilmem ne menüyü özel kutusundan çıkarıp, oyuncağını cebine indirdikten sonra afiyetle yiyiyordur, üstüne de dişlerini afiyetle karıştırıp, hepimiz kardeşiz bu öfke ne diye şarkısına geçisini başarıyla yapıyordur.

Oktay beni geçenlerde facebooktan ekledi, napan gardaşşım iyimin hoşmun diye halimi hatrımı sordu. Artık yeşilçamı bırakmış, üstü açık chevrolet'ini satmış, kankası çoşşhunla da araları açılmış. Bir zamanlar zenginliğini sürdüğü ilkokulun önünde simit-ayran satıp hafta sonları da beethoven'in teneffüs zili melodisiyle hurda-bakır diye bağrıpdururmuş... ve son olarak artık şişeyle chivas regal viskilerini rüyasında bile göremez olmuş. Evin ''evin'' tatlı ''evin'' deyip huriler yerinede elim elim tatlı elim sloganıyla yaşamını sürdürüyor.