yerde yemek yeme ilkelliği

ilkellik değil , arada bir yapılası güzelliktir.

çok nostaljik olacak ama sobalı bir ev düşünün . çıtır çıtır yanan bir sobanın yanında kurulmuş yer sofrası , ve sofranın etrafında oturumuş aile /akraba vs yakınların ...

sofra bezini sereceksin , üzerine tepsiyi biraz yüksek tutması için bulaşık leğeni/büyük bir tencere gibi bir kap koyacaksın , onun üstüne de koca bir tepsi , tepside ortada salata ve turşu , tabakta ise nefis yemekler .

yerde yemek yeme eylemini tahkir etmektir. ilkelliğin yanlış yerde aranmasıdır, çünkü yerde yemek yemek bir ilkel olma durumu değildir.

öğrenci evi klasiğidir. sofrabezi yoktur komşunun posta kutusundan çalınan zaman gazetesi vardır.

(bkz: urfada oxford vardı da biz mi okumadık)

yerde yemek yemek insanların alışkanlıkları sonucu oluşmuş yemeklerini yeme yeri tercihidir. asla ilkellik olarak nitelendirilemez. kişi yerde yemek yerken yemeğin üzerine çok eğildiğinden daha çabuk doymuş hisseder ve aile bütçesine tasarruf olarak yansır.

insanın tıka basa yemesini engelleyen durumdur.

yerde oturulduğunda mide katlanır ve kişi erken doyar. aslında tam doymadan kalkar. ama masada bu şekilde değildir ve yemekten doymadan kalkmak tıbbi açıdan en iyisidir.

ilkellik, yemeğin yenildiği yerde değil,
yemeğin israf edilmesinde ve paylaşılmamasında aranmalıdır.

(bkz: medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar)

evet benim babaannemin evinde aynen böyle yapılır. iki katlı ahşap evin ocağı (bizlerin şömine dediği) yakılır, babaanne o ocakta ekmeğini, yemeğini (kendi beslediği tavuğu ) pişirir. yere bir sofra bezi, uzerine de tepsiyle sofra kurulur. bahçeden toplanan domates biberlerle salata yapılmıştır, taze yoğurttan yapılan mis gibi ayran köpük köpük bardaklara doldurulmuştur. ocakta, odun ateşinde pişen sıcacık ekmeklere babaannenin el yapımı tereyağı sürülür, misler gibi yenir. bu sahneyi de bana bir masada kimsecikler yaşatamaz, hayal ettiremez. yemişim bakterisini bilmem nesini. egzoz soluya soluya vardığımız evimizde, gdo lu sebzelerle yapılan yemekleri, bilmem hangi pisliğin içinde pişen ekmeklerle yerken aldığım kanserojen maddelerin yanında, ben babaannemin yer sofrasındaki bakterilere kurban olayım. nokta.

oturma şekli sayesinde, insanların daha çabuk doymasına katkıda bulunan yemek yeme şeklidir.

öğrenci evlerinde bolca rastlanan durum. ayrıca bu güne kadar sofra bezi kullanıdığıda görülmemiştir.

"sormazlar mı adama 150 bin yıl önce masa mı vardı diye?" dir.

en rahat bir yemek yeme şeklidir. Sofra bezi kullanılır, böylece yere o döküldü bu döküldü
aman eğilip de alayım derdi yoktur.

150 bin yıllık bir gelenektir. tozdan, bakterilerden uzakta yemek yemek ise yurdumuzun pek çok yerine ulaşmamış, 5 bin yıllık yeni bir alışkanlıktır.