yazarların üzüldüğü olaylar

Bizim burada evsiz bir abi varmış. Durağın üstünde uyanıp uyuyormuş bu soğukta. Bir iki gündür herkesin dilinde. Ben de gördüm dün yastığı yorganı var. Çok üzülüyorum yardım etmek istiyorum. Belediyelere mail attım. inşallah en kısa zamanda yardım eli uzanır. Allah böyle büyük sıkıntılar içinde olan insanların yardımcısı olsun.

Yazarların Hayır diyemedikleri ya da en hassas oldukları değerler üzerinden iyi niyetlerinin suistimal edildiği haftanın ilk günü için bir hayli üzücü olaylardır.

(bkz: dışlanmak)

iş hayatına giriş 101.
1.5 ay oldu çalışmaya başlayalı. Benden 2 hafta sonra ekibe katılan arkadaş bugün bütün etkinlik paylaşımlarında bulunması gereken kişi olarak görülürken yani; işe dahil edilirken ben ne idüğü belirsiz bi sebepten hariç kalıyorum.

El insaf bir de mail atıyorlar ekip grubuna kim nereye katılıyor diye. Herkesin en az bir yere gidecek olup benim ismimin olmadığı görev paylaşımını herkes görüyor.
Kimseyle herhangi bir antipatik ilişki içinde bulunmadım. Herkes görünürde sorun yok gibi davranıyor.
Bu durum utandırdı biraz, üzdü beni. Neden sorusunu düşündürdü.
Niye, ben de katılsaydım birine; niçin beni de yazmadınız denmez ki. Diyemedim.

Bu mobbing tarzı bi şey değil. Çünkü sorun; işi öğrenmeme fırsat verilmiyor. Verilse ve başarılı vs olsam çekemiyorlar derim, denir.

Bir ezildim bir büzüldüm kendi içimde.
Belki çok basit küçük bir şey. Ama kalp kırılmaya meyilli sanıyorum. içerledim baya bu durumu.

Sabah da maaş müşterisi olduğum bankadan kredi kartı talebi konusunda 4. kez reddedildim.

Milletin peşine düşüyor da elinin tersiyle itiyor ben peşinde koşuyorum bana yok.

8 yaşındaysanız hayat gerçekten zor falan diyeceğim. Nasıl bağlanır bu entry?
(bkz: elbet bir gün bizim de çiçeklerimiz açacak)

Yaz kış demeden çocuklara zorla dilencilik yaptırılması. Bunun bizzat aileleri tarafından bunun gerçekleşmesi öyle acı bir durum ki. insanı giydiği ayakkabıdan, vücudunu sıcak tutan montundan, rahatsızlık içersindeki o rahatlığından soğutuyor, utandırıyor.
Bu tür durumlar ve bu durumların yol açtığı olaylar yaşamı daha da çekilmez kılıyor.

10.sınıftım Mehmet Akif ersoy'un mezarına ziyaret edecektik yol uzun arkadaşıma yaslanıp uyuyayım dedim.. Uyudum uyandığımda kimse yoktu..

Arka koltukta unutuldum sözlük. Şoför bile fark etmemiş beni.

Neyse sonra hocamı aradım geldi aldı beni.

En üzücü olan da 2 kere başıma gelmesi. Sağlık olsun.

Geçenlerde tv de izlediğim, bağlı masum bir köpeğin demirle dövülmesi.
Yemin ederim elime geçse o şerefsiz benzin döküp yakarım yeminle.
Bir de yaşlı nine dede ve küçük çocukları döven orospu çocukları.
Sinirlendim gece gece.

Bugün bir okulun yanından geçerken bir olay dikkatimi çekti. Okulun bahçesinde 6-7 çocuk futbol oynuyorlardı ve aralarından bir kişinin tekerlekli sandalyede olduğunu fark ettim. Kenarda oynayan arkadaşlarını izliyordu. O çocuğu görünce çok kötü hissettim. Şu yürümek bile bizim için nimetken biz hiçbir şeyin değerini bilemiyoruz. Umarım sağlığına kavuşursun çocuk.

Kilolu ve gözlüklü olmak. Bu yüzden hayatının hiçbir dönemi güzel gidememek.

Okumayı bilmediğin için olabilir. Çünkü 10. Sınıfım değil adam 10. Sınıftım yazmış.

Sizi yazar yapan moderatörün su sayacı bozulsun aykü!...

Edit:
Şimdi tanım gireyim şikayet gelince yazdığım boşa gitmesin.
Superman sametin yaşadığı olaya ben de üzüldüm. Güncel üzülmem budur.

Birinin sizi anlıyor gibi dinlerken aslında kafa olarak hiç orada olmaması..

eve yaklaşıyordum, o sırada veteriner kliniğinden elinde kedi kafesi ile bir kadın çıktı. kedi sıkça miyavlıyordu ama normal miyavlama değildi. merak ettim ve sordum ;
- çocuğun ( kedinin ) neyi var hayırdır ?
+ hasta . tedaviye getiriyorum ara sıra.
- yani .
+ kanser.

başka soru soramadım. moral falan kalmadı. berbat olmuştum. doktor bana kansersin dese bu kadar üzülmezdim. ağzı var dili yok biçarenin. ne acılar çekiyor diye düşündüm. kalpten dua ettim çocukcağıza. inşallah kabul olur.

fesli denilen soytarı bunağın ülkede görebildiği itibar.

Çevremde bazı mal insanlar var ama öyle olduklarını bilmiyorlar. Onlar için üzülüyorum.

görsel

kockoca evde kedimle ben kaldım herkes istanbul'a gitti. valla özleyeceğim hiç aklıma gelmezdi bir de hep giden ben olurdum o yüzden hiç annemleri anlamıyormuşum gerçekten kalanlar için daha zormuş her şey. özledim dönün de ben gideyim artık...