bugün

Şuan değil.

Kafamda Klarinet çalan 10 yaşlarında bir çocuk var. Kardeşim olduğunu söylediler.

Garip.
Tam da şu andır.
Hepinizden nefret ediyorum. Bi toplum nasıl bu kadar kör olabilir bilmiyor, anlamıyorum.
Düşünebilen insan kalmamış, Tüm güzel seyler kahramanlıklar, aşklar, büyük zaferler kitaplarda yaşanmış bitmiş gibi hissediyorum.
Yalnız olduğunu en çok ''Yalnız değilsin'' dediklerinde hissedersin.
Tüm şarkilardan sıkıldığım an.
Gidip herhangi bir arkadaşına mesaj atman gereken andır. Bazıları dinlemeyi seviyor.
Genel olarak hergub okulda kimsenin seninle konuşmadığı an. Konuşsalar bile menfaat için olur.
Sözlüğe girdiğin an ile kesişen andır.*
Bazen kalabaliklar arasinda bile yalniz hissedersin kendini, bazen tek basinayken dolu dolu...
Yeni tanıştığın insanlara bile hiç düşünmeden herşeyini anlattığını farkettiğin andır. Çünkü biriktirmişsindir içinde o kadar şey yaşarsın ve yoktur paylaşacağın kimse. Bi dostun yoktur ya da sevgilin, eşin. Akşam eve geldiğinde sarıldığın tek şey telefonundur. Kimseyle paylaşamadığın o birikmişliklerdir aslında tanımadığın insanlara sorgusuzca güvenmeni sağlayan saçmalık. Hele gece oldu mu karanlık odada birden düşünürsün bu böyle mi olacak hep? Böyle mi öleceğim?
31 den kolum ağrıdığı an.
seni arayan onca kişi olmasına rağmen hiçbiriyle anlaşamayacağını bildiğin, dibindeki insanla konuşurken bile asla kimsenin kimseyi tam anlayamayacağını hissettiğin, ana baba eş dost sevgilinin gelip geçici yalanlar olduğunu anladığın andır. felaket bir çöküntüdür.
iki kelime muhabbet edicek birini bulamadığın andır.
Benim yaşadığım şuan gibidir. Kardeşim bir yaz kampına yatılı olarak gidecek 1 aylığına hafta sonları gelecek. Benim gözlerim doluyor burnumun direği sızlıyor. Tek yanımda olan dostum çünkü. Ne zaman ne yapmak istersem onunla yapabiliyorum. Başka kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Sevgilim var seviyorum uzun yıllarda oldu ama. Onun yeri... Kocaman.
Anlamsızdır bazen kelimeler..
Ne kadar iyi kullanabilsen de kendini ifade edemezsin bazen, susar kabuğuna çekilirsin..

Yalnız kalırsın çünkü yalnızlığını paylaşmasın..

Hayat telaşesi mi seni daha çok yorar yoksa tamamlayamadığın cümleler mi..
Yoksa tüm bunlarin düşüncesi mi ..

Sanırım korkulardır, derin korkularındır..
Yalnızlığını başlatan dahası yalniz olduğunu hissettiğin an hayatı çekilmez kılan..
Her an amk her an.
Kâh güldüğün kâh agladığın sevdiklerinle birbirlerinden güzel ve bir daha asla yaşanmayacak olan anılarının olduğu bir sokaktan tek başına geçerken. O eski günler gelir gözüne. Sanki yanındalarmış gibi hissedersin sonra sağına bakarsın kimse yok soluna bakarsın kimse yok. Elde bir sigara.. Yalnızlık o an öldürür seni ama yaşamaya devam edersin bir şekilde.
Gece başımı yastığa koyduğum her an. Düşünceler, düşünceler...
Öyle bir anda kalkıp aynaya bakıyorum ve diyorum ki hakediyorsun.
Hastanede kan verme unitesinden cikista bi elinde canta evrak kaban o elinle de kan verdigin yere basi yaptigin zaman var ya hah nefret ediyorum iste o andan.
sözlüğe girdiğim an farkediyorum.
Şu an. Günlerdir süren Berbat beslenme, mutsuzluk ve sancılarla birlikte Ambulansla hastaneye kaldırıldım. Serum taktılar. Arayacağım bir kimsem yok. Hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. Bursa'dayım ailem bile yanımda değil.
Mütemadiyen.

görsel