mektup arkadaşlığı

gereksiz, vıcık vıcık bir romantizm.

Bir zamanlar vardı...
Çok edebi bulduğum ve hasbihal etmenin daha önem arz ettiğini düşündüğüm bir arkadaşlık.
Düşünerek, tartıp biçerek, bir kaç kez silip baştan alınarak, acaba bu cümlem doğru oldu mu? Gibi gayet saygıdeğer bir üslubu ve özveriyi muhteva eden bir iletişim modeli olduğunu düşünüyorum; yani günümüze ait olmayan bir model aslında.
Çok fazla hızlıyız, aceleci ve sabırsızız.
Kullandığımız eşyalar, ürünler ve teknolojiyle birlikte evriliyoruz her geçen gün.
Mektup arkadaşlığının böyle bir atmosferde yaşatılması çok zordu elbet.

lettmess adlı sitede insanların benzer duyguları yaşamaya çalıştığı arkadaşlık.

bir türlü kendimi teşfik edemediğim durumdur. henüz bir arkadaşım az tanıdığı biriyle mektup arkadaşı oldu ve bence bu çok güzel. benim yapabileceğim ise hâlâ meçhul...

bazen insan hiç tanımadıklarıyla konuşabiliyor ancak!!!

En kıymetlilerimi hayatıma katan arkadaşlık şekli.

Güzel yazarım diyen biriyle mektup arkadaşlığına başlamak isterim.
Uzun zaman oldu yazmayalı.

Farklı bir versiyonu. Fax arkadaşlığı,Teknoloji işte

Teknolojinin bu denli ayyuka çıkmadığı dönemde, popüler olan arkadaşlık çeşidiydi.
Mektup yazılır, heyecanla yanıt beklenir, hiç gitmediğiniz, tanımadığınız diyarlardan lönk diye arkadaşınız oluverir.
Bir süre sonra hediye göndermeler...
Mektup trafiği...
Sonra istiklâl marşı ve kapanış.
Yapacak bir şey yok, bunun fıtratı bu, değişmezdi!

Farklı bir atmosferi olsa gerek. Hiç yapmadım. Ingilizcemi geliştirmek için bir dönem niyetlendim olmadı. En son ne zaman mektup yazdığımı hatırlamıyorum. Bir 5-10 seneye tekrar akım haline gelir bu.

zamanında inatla denediğim ama arkadaşlarımın ''msn varken buna ne gerek var'' dediği teknoloji. şimdi ise dalga konusu.

Hiç öyle bir arkadaşım olmadı. Sadece askerdeyken ailemle mektuplaştım o kadar. Özel bir şey, mektuplaştığım bir kız arkadaşım olsun isterdim. Whatsapta iki dakka yazmayınca olay çıkartan kız arkadaştan yıldım. Değişik özel şeyler olmalı artık. Teknolojinin bu kadar ilerlediği dönemde mektuplaşmak çok güzel olurdu.

sırf yazımın çirkinliğinden dolayı kurmaya utandığım arkadaşlık türü. bilgisayar denen o ruhsuz aletten, ofis programlarının prangalarından bahsetmeyin lütfen. okuduğum mektubun yazarının kaleminin titrediği, duraksadığı, duygusallaştığı ya da hiddetlendiği anları ve kelimeleri görmek, okumak, dokunmak istiyorum. çok klişe gibi dursa da bir mektuba damlayan gözyaşında dağılmış mürekkep görmek istiyorum ben. eski liseli ergenlerin öpücüklü, kokulu, kenarları süslü mektuplarının yapmacık samimiyeti kadar dahi duygusal karşılığı yok bence hiçbir emojinin... sanırım içimi fazla döktüm, bu kadarı yeterli.

insan yaptıklarından değil yapmadıklarından pişmanlık duyar derler ya, benim pişmanlıklarımdan biri de bunu yapmamak olacak sanırım.
istanbul dışı 20 yaş üstü mektup arkadaşı aranıyor sözlük.
bilginize

Istedigim hadise.. ama imkansiz gibi bu cagda hem de. Az kaldi eski kafalardan duygu ve paylasim insanlarindan bu devirde. Genclik bakislari nimet nimet dinlemekte.

çok isterdim be öyle bir mektup arkadaşı, ulan şimdi öyle mi yüzünü bile görmediğim mektup arkadaşı yerine sicilini bildiğim dm arkadaşlarım oldu.

istediğim olay. görsellik hadiselerinden uzak sadece kalemini yazı karakterini bilmek onları saklamak çok isterdim. whatsap sslerini saklamak hiç hoş olmuyor.