bugün

Okula gidemiyoz.
Tam evde kaldım derken bulduğum manitamı göremiyorum.
sadece ev-fakülte arası gidip geldiğim için beni pek de kısıtlamayan olay. gerçi şimdi dışarı hiç çıkmıyorum al sana farklılık.
temmuz ayına kadar neredeyse bir ev parası kazanamamak. tam bir şeyler yoluna girdi derken bu saçmalık her şeyi mahvetti.
alaskaya gidecektim, kanadalılar limanları kapatınca gidemedik.
cruise'da patladı.
sonuç = işsizlik
yeni flörtüme kavuşamıyorum. ühüh.
üç gündür en çok içime dert olanı izmir bomba yemeye gidememek. buna bir de kitap siparişi verememe durumu da eklendi.
Müşteri olmadığı için işten çıkarıldım. Artık gidecek bir işim yok.
uyumak. maalesef.
kahveye gidemiyom. evet. teşekkürler.
1. işe gidememek,
2. Okula gidememek
3. Kursa gidememek.
ay sonu taşınacaktım. herşey ters mi gider arkadaş.
Doğal olup rutinimiz saydığımız birçok şey.
Yoksun kalınca anladık, o rutinlerin ne kadar değerli olduklarını...
Özgürlüğümüzü kaybettik, var mı bundan daha acı bir mahrumiyet?!

Sırtıma montumu geçirip istediğim an dışarı çıkabilmeyi, bisiklet kullanmayı, yorulunca bir kafede oturup kahve içmeyi...
Vitrin bakmayı, o mor gömleği bulduğumdaki sevincimi, kızlarla toplaşıp minik dedikodular yapıp gülüşmeyi...
Anneme sımsıkı sarılmayı...
Ben her şeyi özledim sözlük!
Elektrik üreten bir yerde çalıştığım için benim için pek bir farklılık yok.
Sosyal hayat zaten ev-iş arasında gidip gelmekten bitik. En azından evde oturup sınava çalışabiliyorum. Bu da zaten yaptığım bir şey.
(bkz: sigarayı bırakmayı ertelemek)

korkmama rağmen yaptığım tek şey.

şu dönemde özellikle bırakılması gerekiyor farkındayım. ama ya ömrümün son demindeysem?

çek babako çeeek!
insan gibi yaşamak...
her şeyi yapıyorum da gözlerimden ateş çıkaramıyorum.
Ben hep evdeydim yine evdeyim. Günde bir kere çıkardım.onu da çıkmıyorum. Ama diğer insanlar da eve kapandı. Beni bile etkiledi, hayatı hareketli olanları cok etkilemiştir. Yine de sabredeceğiz, boğularak ölmektense böyle daha iyi.
Arkadaşlarla buluşamıyorum.
zaten çekiniyordum yanına gelmeye, bu da bahanesi oldu işte.
Mezun olduktan sonra 1 yıl ara verdiğim eğitimime devam edememek. Bu kadar şeyden sonra iyice ulaşılmaz oldu. Ne saçma bir hayat.
Arkadaşımla sohbet ederken tüm şehri, banklarda dinlene dinlene dolaşıp, ara ara mekânlarda oturduktan sonra yürümeye devam etmek, aşırı özledim şu olayı.
Uzun uzun kahkahalar atamiyorum, huzurla derin derin nefesler alip veremiyorum, kabussuz uyuyamiyorum.
2000+liler ağlıyor, dedeler hahaha diyordu..
Üniversite kapandı, sevdiceğimi göremiyorum.
Gündemdeki Haberler
güncel Önemli Başlıklar