ayriliklarda istanbul

ümit yaşar oğuzcan şiiri.

istanbul seninle istanbul'du
seninle yıllar boyu mevsim bahardı
bir gün uzaklaşsan bu şehirden
ben ağlardım, istanbul ağlardı.

sen gelince güller açardı içimde
seninle yaşardım istanbul'u günler boyunca
pırıl pırıl altın saatler geçerdi bir bir
sonra tarifsiz garipliğim başlardı akşam olunca.

yanında bütün zamanlar korkunç güzeldi
ellerini bulurdu ellerim eski bir masada
öylesine bir bütündük seninle anlatılmaz
kahrolası yollarımız ayrı ayrı olsa da.

akşamlar en kahırlı ayrılıktı bilir misin?
boyuna gideceğin o rezil anı düşünürdüm
ve batan güneşle sen gözden kaybolunca
kahrolurdum, iliklerime kadar üşürdüm.

kimi gün yollarda, parklarda buluşurduk
kimi gün samatya'da bir uzak meyhanede
istanbul seninle istanbul'du
unutulmaz bir daha yıllar geçse de.

halden bilir garson iyi kalpli kahveci
limonla votkamız, az şekerli kahvemiz
hayal meyal hatırladığımız şarkılar gibi
başladığı anda biterdi en güzel hikayemiz

yaklaşan akşamla koyulaşırdı gözlerin
yüzüne anlaşılmaz bir hüzün çökerdi
sonra o en unutulmaz dakikalar bir köprüden
dopdolu otobüsler gibi geçerdi.

giderdin o rezil ayrılık saatinde
dudaklarında en hüzünlüsü ile türkülerin
solardı istanbul'un renkleri bir bir
boynu bükülürdü içimde yeni açmış güllerin.