one shot at glory

kisisel olarak, (bkz: judas priest)'in en sevdigim parcasidir. cogu dinleyene her ne kadar olmasi gerekenden fazla hizli, gaz verici havasi olan bir parca gibi gorunse de aslinda sololarinin ahengi ve duzgunlugu, (bkz: rob halford)'un parca aralarindaki gecislerde ton farkini biraz daha azaltmasi, back vokalin mukemmelligi gibi ozellikleriyle ve bunlarin uzerine parcanin melodisinin hoslugu da eklenince ortaya (bkz: heavy metal) ya da (bkz: nwobhm)(new wave of british heavy metal) tarzlarinin en eglenceli ve dinamik parcasi cikar ortaya. ayrica (bkz: painkiller) albumunun son parcasidir. ama albumde daha iyi parcalar varken bunun lafi olmaz diyenlere de saygim sonsuz, cunku painkiller albumu gelmis gecmis en iyi (bkz: thrash metal) albumudur. yillarin verdigi birikimin meyvesidir ve istisnasiz tum parcalari birbirinden guzeldir.