unutmak

basarabildiginde icinin temiz olmasidir.
arinmaktir hatirlamaktan, sevmekten ve dahi iyi kotu butun duygulardan.. bilmezsin cunku ne oldugunu, aklinda yoktur ya hani, bitmis, tukenmis unutulmustur ya.. o zaman rahat edersin belki..
huzura ermek degildir ama bu, eksilmektir fazlasiyla. bosluga dusmektir unutulanin capina gore.
temiz ama bombos boyle, bazen oksuz/yetim, kimi zaman hic ve her dem -zaten- yalniz..
ama genellikle unutulanlar hep niceldir.. rasyoneldir.. duygulari unutamaz insan, duygulandirani da unutamaz..
kim unutmustur en buyuk askini? kim silmistir adini, suretini, gulumseyisini, o dokundugunda hissettirdiklerini?
belki sevmemek mumkundur, ama unutmak mumkun degildir isin icine duygu girdigi zaman.. psikomotor davranis kaliplari belki, evet unutulmasi en zor olanlar onlar.. ki onlar da zaten gudu, duygu degil..
onun icindir ki insanlarin unutmasi imkansizdir. duygu carkindaki kisiler listesinde ibre her daim degisiklik gosterebilir evet, ama bundan unutmak olarak soz etmek yanlistir. birini sevmemek unutmakla es anlamli degildir.
ve butun bunlari bir kenara birakip unutturulmak* konusunu ele almali esas.. cunku insanoglu hicbir seyi tek basina yapamadigi gibi duygularina da tek basina yon veremez.
ikili iliskilerde hep karsisindakinden etkilenerek yon verir duygu ve davranislarina.. tepki hep etki kokenlidir yani, etkinin kaynagi da tepkiyle baglantilidir kimbilir. **
ve en kotusu de, butun unutmama cabalariniza ragmen, karsidakinin sizin kendisini unutmaniz icin verdigi o apansiz cirpinisa tanik olmaktir.
icinin acimasidir, goz gore gore yitirip, yitmektir onun varliginda.
sonsuz olmayi duslerken, sonucsuz yarim yamalak kalmaktir.. her hareketinizde ondan biraz daha eksik kaldiginizi, biraz daha eksildiginizi hissedip, midede ucusan kelebeklerin -yine mideye inen o apansiz yumruklarla- kanatlarinin kirilmasindan aci duymaktir..
ve susmaktir artik.. elinden hicbir sey gelmeden yapay bi samimiyette hayatiniza devam etmektir.
rolleri degistirmektir, belki arada bir eskiyi ziyaret etmek icin umut etmeyi duslemektir artik. onu duslemekten vazgectiginin farkina varmaktir bu satirlari yazarken sonra. bi kez daha yanmaktir..
"iyi ki" diye cumleler kurdugunuz gunlerin kokusunu duymaya calismaktir, bi parfumle o ictigi sigaranin kokusunu harmanlayip gozyasinin formulunu bulmaktir..
gozlerinin icine baka baka vazgecmektir ondan. umutsuzlugun ta kendisidir.
bitmesidir sonra..
kabullenmektir..
bitmektir.