Şu dönemde çevremdeki herkesin aslında ne kadar da uzağımda olduğunu anlamışken sonuna kadar hak verdim bu söze..

Bazen o kadar büyük bir neden çığlığı geliyor ki içimden, boğazımda düğüm düğüm kalıyor.. Gözyaşı oluyor doya doya ağlamak istiyorum ama kimseyi üzmemeliyim diyerek yüzüme tekrar o gülümsemeyi yerleştiriyorum. Hoş anlatsam da anlamıyor ki zaten kimse...
Kaç yıldır aralıksız geceli gündüzlü çalışıyorum. Para kazanayım ailemin borçlarına destek olayım dedim didindim durdum yıllardır.. Tam borçlar bitti artık kendi kariyerime hayatıma odaklanabilirim, birikim yaparım kendime harcarım sonunda rahat rahat dediğim noktada... Bir telefon ve sil baştan her şey... Borçlanmamak için o kadar dikkat eden ben boyumu aşan kredilerin altında eziliyorum şimdi. Hemde yıllardır tek bir an abiliğini görmediğim abim yüzünden. Ben annem ve babam üzülmesin diye çabalarken onların bile benim boğuluşumu görmemeleri çok yıpratıyor beni..
Tek ihtiyacım olan birisinin bana sarılıp yeter bak sen çok yalnız kaldın bu olaylarda farkındayım ama artık, ben yanındayım beraberiz her şeyde demesi... Benim ne hissettiğimi gerçekten umursayan, gerçekten merak eden anlayan birisine sarılıp hüngür hüngür ağlayabilmek istiyorum sadece..

Fiziksel olarak yalnız değilim ama ruhsal olarak yalnızlığın eenn dibindeyim aslında..

ilk bir ay varlar.. derdiniz daha uzun sürerse yavaş yavaş kaçtıklarını hissedersiniz. Sonra bir fark ediş gelir, ya bu insanlarla yarı sahte dostuğunuza devam edeceksinizdir yada karanlığa dönüp o boşlukta tek başınıza derdinizi yaşayacaksınızdır..

Nasıl gececek ki simdi bu kırgınlık diye düşündükçe insanı daha da üzen durumdur..
Sinirlenmek, küsmek bunlar onarılması için çabalama içeren şeylerken kırgınlık hep kalbin bir köşesinde kalıyor, asla tam olarak geçmiyor.

Cinsellik dışında hiçbir şeye kafalarının basmamasına neden olan durumdur.

Annesine yardım eden birisi olmasi sebebiyle kizin sempatik bulacagi cocuktur.

ilk iş arayisindayken patron firmalarından kaçıp kurumsal görünümlü patron firmasina tutulmak... Deneyimli lise mezunu calisanlarin işlerine gelen konularda kurumsal takilip gelmeyen konularda kafasina gore davranıp tum çalışma hevesimi kirmalariyla sonuclanan iştir benim için.. ikinci bir is arama hevesim bile kalmadi

Pişiren olarak düşününce kahve makinesi, içen olarak düşününceyse tabi ki cezve...

Fiyatındaki artışa her ay şok olduğum ürün.. Ben kendi yemeğime aylık bu kadar para vermiyorum.

Parasızlık yüzünden istediğim şey.
Çevremdeki herkesin nispeten daha rahat işleri ve daha iyi maddi durumları olduğu için zaman zaman bu insanlarla ayni sosyal statüde değilim gibi hissedip kendimi yalnızlaştırmaya çalışıyorum. Eksi bakiye hesapları yapmaktan o kadar yoruldum ki artık.. Hem daha çok çalışıp hem daha sıkıntıda yaşayan insan olmaktansa daha da çok yoruldum. O yüzden en güzeli yalnız kalıp bu farkındalıkları unutmak ve normali bu, zaten herkes benim gibi yaşıyor diye düşünmek.

Isimi seviyorum aslinda ama haksizliga ugradikca soğuyorum her seyden. Herkesten cok calisip sirf ik ile aram kotu oldugu icin performansi sorgulanan insana donusunce sevmek bir yana nefret ediyorum işimden.

Yeri geldiginde susup en olmadik yerde patlamam. Hakkimin arayamadikca uzerime geliyorlar ama gidip acik acik konusmaya da cesaretim yok. Durum bu olunca is yerinde surunup duruyorum.

Zaman zaman hissettigim sey. Neden yasiyorum ki zaten. Hicbir yararim yok kimseye. Ölsem en azindan toprağa karisip dunyaya bir yarar saglarim.

Is stresi nedeniyle uyunmayan 3 gecenin ardindan sonunda bu gece uyurum derken sevgilinin gece telefonda agir sozler soylemesiyle olusan durum.4.gecede de aglayarak sabahlayacagiz artik ne yapalim. Sevgili kisiside icini dokmus bir vaziyette uyur artik.

Sadece basimi omzuna yaslayip sessizce aglamak istiyorum. Neden diye sormadan bana sımsıkı sarılmanı ve derdimi sessizce paylasmani istiyorum...

Laf anlatmaktan, tartismaktan yorulmus olan insandir.

Kazak sezonunun bir öncesi, yani kazakla terleme-tshirtle usume sezonu baslamistir. Keske su ara evreyi atlasak ve direkt kazak sezonu baslasa da hasta olmasak..

Nil Su
Ada
Pınar.

"Bazı geceler ertesi gün ise gidecek oldugumu düşünmek ağlamama neden oluyor" Cumlemi biraz acacak olursam: muhendis olmama ragmen fabrika iscisiyle ayni sartlarda calisiyor olmaya daha ne kadar dayanabilecegim bilmiyorum. Kutuphanede sabahladigim aksamlar, yazdigim raporlar, ingilizce sunumlar aklima geldikce hepsi bosunaymis diyorum artik. Cok daha basit bolumlerde ogrencilik hayatini dibine kadar yasamis olup uzerine cok daha rahat sartlarda daha iyi maasli isi olan arkadaslarimi gordukce kendimi bir yerden atasim geliyor. Her seyi daha da cikmaza sokan ise gercekten paraya ihtiyacim olmasi. Her gece aglayip, her sabah bana sunduklari sartlara itiraz edemeden calismaya devam ediyorum. Bakalim nereye kadar dayanabilecegim.