Fakirler için başlamadan biten andır.
(bkz: çocuk işçiler)
Ben yazın herkes tatilde iken amcamla inşaat köşelerinde sürünmeye başladığım zaman çocukluğum bitmişti.
Askerlik biter ve savaş başlar.
Galiba askerden geldikten sonra hissettim çocukluğun bittiğini bir nebze askerlikten önce her şey taşak muhabbetiydi askerlikten sonra ciddileşti bir anda.
mavi permatik satın alınan andır.
insanlara çizgi film izliyorum, legolarla ilgilenmeyi seviyorum gibi şeyler söylediğinizde yüzlerinde saçma bir gülümsemenin oluştuğu an.
hani koltukta uyuya kalırsınız da sabah uyandığınızda hala o lanet koltukta bulursunuz kendinizi...işte artık çocuk olmadığınızı anladığınız an o andır...
Misafirlikte oynamak için dışarı atılmayıp içerde büyüklerle çay icebildiginiz an.
Annanemim 1989 yılında eczaneye çalışmak için koyduğu an...
Kendini büyük hissetmeye başladığınız andır. Hissetmek önemli
Vapurda jeton istedikleri zaman.
artık oyun oynamaktan zevk almamak.
gelecek kaygısı.
çocuğun olunca.
Okuldan çıkınca eve gidip dışarı çıkmak yerine yatmanın hayalini kurduğun an.
insanları tanımaya başladığın zaman çocukluğun bittiği andır.
Maç yaparken topu kaçan çocuklara toplarını pasladığın an.
hayatın tokadını yediğin an.
Buz parmağın aslında hiç lezzetli olmadığını anladığın andır.
Anneyi kaybedince...
metin 2 severek oynardım , artık değil.
Toplu taşımalarda artık ücret vermen gerektiği an. Bayramlarda artık harçlık verilmediği an. Ama benim deneyimlediğimse işveren için artık işçi olarak görülmekti.
tom ve jerry izlerken tom a acımaya başlayıp jerry nin aslında bir şerefsiz olduğuna karar verdiğiniz andır.
ayrımı iliklerine kadar hissettiğin andır.
benim için 14 yaşında yatılı okula gidip aşağıdaki satırları yaşadığım dönem

“mektep karyolasında sessiz ağlayan çocuk”
Canlanırdı birden gözlerinin önünde
Sona dalar dalar da
“Öpemediğim anne, bulamadığım kardeş” derdin
Ağlardın... Ağlardı... Ağlardım...
ebeveynlerini seks yaparken yakaladığın andır.