bugün

çocukken sık sık yapılan eylemlerden birisidir.
ortamın kararmasından mütevellit , bir an önce ışığın bulunduğu güvenli bir bölgeye kaçış işlemi.
çocuklukta yapılan en masum harekettir.
arkamdan birilerinin gelip böh! diye bağıracağını sanırdım hep, o yüzden de hızla kaçarken hep ayağımı söveye çarpar, evdekiler anlamasın diye de ağzımı kapatırdım.
ne salakmışız ya. şimdiki çocuklar canavar gibi, hiçbir şeyden korkmuyorlar.
Salona yavaş yürüyüp ondan kaçmadığımı ima ederek ona meydan okuyorum.
Hala yaparım.
kaçarken takılıp, annenin elindeki bir tencere kaynar suyla duş alarak makarna kıvamına gelmek gibi sonuçları olabilen hareket.
mutfaktaki karanlıktan, bir anda öcü gelmesi ihtimaline karşı önlem.
Adrenalin patlaması yaşatır. Normal zamanda koşacağınız mesafeyi atlayarak kat edersiniz.
korku filmlerinin yan etkilerinden biridir.
çocukken yaptığım komik olaydır. zira mutfaktaki pis bir hamam böceği ile karşı karşıya kalmamak için yaptığım garip bir olaydır.
Ben 21 yaşındayım hâlâ yapıyorum. Yalan Yok.
(bkz: benide yazın)
halıya takılıp düştüğü takdirde o veledin çığlık çığlığa 'yapmeaaaaa anneeeeeee yardım eeeeeet' diye g.tünü yırtması, akabinde annesinin olay mahalline koşması ve çocuğu halıyla savaş halinde bulması muhtemeldir. ilerleyen günlerde o çocuk kendini psikologta bulacaktır.
herkesin en az bir kere yapmış olduğu benim hayatım boyunca yaptığım eylem. o değilde yaş artıkça hiçte şirin durmuyor bu hareket.
ben tuvalet ışığını kapattıktan sonra kaçıcam diye az kalsın kaseyi çatlatıyodum. hep o saadettin teksoy denen adamın uzaylı cesedi haberi yüzünden.