zor zamanların tamamını yalnız geçirmek

aile desteğini bir kenara bırakırsak -ki aile desteği de alamamış olabilirsiniz- arkadaş,eş,dost ve sevgilisiz zor zamanlardan geçme durumudur. bu olayın insanı güçlendirdiğine dair rivayetler var. beni tanıyan bilir tanımayanlar için ise 20li yaşlarımın sonlarındayım. şu son 2 yılda hayatımın en virajlı yollarını en zor zamanlarını yaşadım. hayatımda gerek işim gerek sosyalliğim gereği yüzlerce insan var / vardı.

fakat bu zor zamanlarımı nerdeyse tamamen yalnız geçirdim. kimseye ihtiyacım olmadığını sadece kendime kanıtladım. son bir çabam oldu yalnız geçirmemek için bu dönemlerin en azından son demlerini ama onda da işler yolunda gitmedi. ancak bundan sonra düzlüğe çıktım / çıkacağım. bu saatten sonra gelenden de gidenden de allah razı olsun. bana kimsenin ne varlığı ne yokluğu koyar.

gece gece kafanızı şişirdim belki ama bunları daha derli toplu anlatmak da isterdim fakat aklıma bunlar geldi.

bu da böyle bir yalnızlık manifestosu özeti olarak dursun kenarda.

boşanma dönemimde, bankayla, mahkemeyle, devletle vergicilerle, ve diğer alman makamlarıyla köşe kapmaca oynadığım dönemde aile falan da olmadan bütün olayımı kendim kotarmak zorunda kalmıştım...

bu ama beni çok güçlendirdi..

" Kötü günümde olmayan iyi günümde olmasın " diye boşuna dememiş sansar.

https://youtu.be/eduVnhinn8g

Güzeldir, kendini dinler insan.. iyiyi kötüyü ayırt eder, dostu düşmanı... her zaman iyi taraftan da bakmak gerek.

zordur. ve zor olan, zor zamanların tamamını yalnız geçirirken gelen düşünceler. belki hayra da çevirebilinir. ben aile desteğim olmasına rağmen, bazen düşünüyorum yalnız kaldığım zamanlarda. ilişkinin, sosyalliğin, işin bunca hengamenin arasında, daha doğrusu olmayan ilişkinin, olmayan sosyalliğin ve tıngır mıngır işin ve iş yokluğunun arasında bunca derdin üstesinden tek başıma gelirsem kahraman olurum diyorum. ama hep iç sesimde. sonra aklıma geliyor. tek başına asla halledemezsin. tevekkül etmelisin diye. ve de iyi şeylere koyulduğun davranışlardan asla vazgeçmemeli, şeytanın kötü vesveselerinden korunmalısın diye. başlığı açan arkadaşım, yalnız değilsin. hepimiz bir yerlerden geçiyoruz inan.

Zor zamanin zor zaman olmasinin sebebi yanliz olmanizdir.

iyidir hoştur, güçlü duruş kazandırır ama işte duygusuzlaştırır.
Hissedemezsiniz.
Mutlu olduğunuz bir şeyler olur hayatınızda mesela; ama zor günlerinizi yalnız geçirmişsiniz, şimdi de yanınızda kimse yok ki. Mutluluğunuzu katlayacak insanlar yok hayatınızda. Bir tane bile olsa yeterli olur ama o orada yoktur.

kişiye "toprak" olmayı öğreten zorlu bir süreçtir.

"demir olsam çürürdüm, toprak oldum da dayandım."

bu durumlarla ilgili sevdiğim bir söz var...

kurt, kışı geçirir ama yediği ayazı unutmaz...

bu başlığı açtığımdan tam bir yıl sonra geçtiğimiz ağustos ayının sonunda babamı kalp krizinden kaybettim. amacım kendimi acındırmak değil ama bir buçuk yıl sonra dönüp başlığın ilk entryisini okuduğumda güldüm az önce. entrydeki dertlerimin aslında ne kadar da basit olduğunu fark ettim. bu arada yalnızlığım hala sürüyor ve bu bir insanla, eşle veya sevgiliyle çözülecek türden bir yalnızlık değilmiş onu anlamış bulunuyorum. çünkü esas yalnızlık asla gitmeyeceğini sandığınız birinin aniden sizi bırakmasıyla anlaşılan bir şeymiş.

bir yere bağlama amacıyla yazmadığım bu entryi linkin park grubunun şarkısı olan in the end' de dediği gibi bitirmek istiyorum;

But in the end
it doesn't even matter...

Bazı insanların kaderi gibi adeta. Zamanında hayatımdan geçen insanların zor zamanlarında yanında oldum. Dertlerini dinledim. Borç verdim. yaşla dolan gözlerini güldürebilmek için çaba sarf ettim. Sonuç, en zor zamanlarımda 1 tanesi yanımda yoktu. Bırak yanımda olmayı 1 mesaj dahi atıp hal hatır soran olmadı. Çok koyuyormuş bu insana. Benim onları sevdiğim kadar bırak bir yana azıcık bile sevselerdi, değer verselerdi arayıp sorarlardı. Hiç sevmediklerini, değer vermediklerini böyle öğrenmek kötü oldu. Böyle insanların, Düşene bir tekme atanlardan bir farkı yok gözümde.

Eğer duygularına yenilip de depresyona falan girmediysen, Demir gibi güçlü çıkmaktır.

Hastayken tek başına iyileştiğinde, sınava yalnız girdiğinde, filmi yalnız izlediğinde eksik hissetmezsin.
Ben kendime yetebiliyorum, çok güzel bir cümle.

Elbette zor anında destek bekler insan ama o destek gelmiyorsa bu da sana akıl tokmağı olması içindir. Herşeye sazan gibi atlayıp herkesin yanında bulunma, destek verme olaylarını bir gözden geçirmeniz için bulunmaz fırsat.
Kişilerin ne yapmadığı değil, sizin kendiniz için ne yaptığınız önemli.
Herkes bireysel olarak kendi hayatından ve sonuçlarından sorumlu. Terazinin hep dengede olmasını bekleyecek kadar optimist olmayın.
Saygıyı ve sevgiyi özbenliğiniz hakediyor, siz onu yeterince beslediğinizde zor günler sıradan olur..
Sevgilerimle...