yazarların kaldıkları en zor durumlar

parasız ve aç kalmak daha kötüsü olamaz.

Geçen karda boş yolda yarım saat, trafikte 1.5-2 saat mesafedeki teyzemden eve 12 saatte dönmemdir.
Kar lastiğimiz, zincirimiz olmamakla birlikte acıkma, susama, üşümeyi geçtim tuvaletin şükrünü eda etmeme vesile oldu.
Kilit trafikte, soğukta, karda ne müsait bir yer var ne de ulaşılabilecek bir benzinlik vs. Apandisitimi ortaya koysam da kazasız belasız yarım günü tamamladım.Ölüm gibiydi ama kimse ölmedi. Olsun, kalan sağlar bizim.

Uzun bi ilişkinin ardından onunla hergün aynı ortamda olup güldüğünü görmekten başka bişey değil.

geçenlerde okulda olandır. sözlük lavaboya girmiştim, çıktım. kızın biri pantolonunun arkası ıslanmış dedi. nerede ya çok mu diye bakarken "yok ya kurur heralde küçük bi şey." dedi gitti. ben de hani yav nerede ki? diye bakmaya çalışırken pantolonu biraz fazla çekiştirmiş olmalıyım ki cart diye gitti. ya ben sana yırtılma demiyorum, yine yırtıl ama okulda niye yapıyosun bunu? öyle göt gibi kaldım. iğne iplik yok, ev uzak bizimkileri arasam getirseler, yedek bi şey yok..

ben de üzerine önlüğü giyip düğmelerini de ilikleyerekten bütün gün öyle gezdim. hiç sorun çıkmadı ama o yırtığı daha da büyütmemek adına oturup kalkarken yaşadığım gerginlik, temkin beni çok yordu sözlük.

ırkçılığımın zirvede olduğu dönemlerde 30-40 kişilik Türkçü gençlere önderlik edip kah istanbul'a Atsız'ın mezarına kah Anıtkabir'e kah Şehit Yürüyüşlerine götürüyorduk. Veya dernekte ne nedir anlatıyorduk.
bir gün dernekte otururken facebooktan bir mesaj geldi. çocuk bende ekliymiş tanımıyorum. "Ağabey bir şey konuşabilir miyiz?" dedi. "Olur dedim" "Ben kürdüm" dedi. içimden yine başlayacak bir tanesi saçma şeylere sövecek gidecek diye söylendim. Sonra "Ağabey dedi bir şey söylemek istiyorum" "Anlat hadi anlat" dedim. Çünkü; dernekte vs bir komunistle veya başka bir ırkla tartışma olunca sen biliyorsun sen konuş diye öne sürerlerdi. Dedim ne anlatacak. "Ağabey ben kürdüm, benim abim 4 ay önce şehit oldu. Vatanı bayrağı çok seviyorum. Yanındaki saçları rampa olan, bütün gün herkese küfredenlere bir bak, benim abim onlar rahat etsin diye öldü. Şimdi ben mi vatanseverim, senin yanındakiler mi? dedi. Hayatımda her şeye cevap verdim, her şeyi tartıştım ama o çocuğa hiç birşey yazamadım. Ne diyeceğimi bilemedim, iyi bir şey desem düşüncelerime bildiklerime tersti, kötü bir şey söylesem yalandan olacaktı. Ara ara aklıma gelir hala daha ne yanıt verebilirdim diye düşünürüm, bulamam.