yazarlar intihar etse nerede ne şekilde olurdu

Silahı çekip bütün orospu çocuklarını öldürdükten sonra en son kafama sıkardım.

Kafama sıkardım. 3 saniye.

Evde hap ile olurdu.
Zira acı çekerek ölmek en büyük korkum benim.

Merkez bankasını soymaya çalışırdım... Elimde silah olursa polis işi halleder zaten...

Boğularak olurdu muhtemelen yada kayalıklardan atlamak falan.

bir soru.

nerede olduğunu bilmiyorum, nasıl olduğuna gelince de acı çekmek, kendime işkence çektirmek gibi şeyler yapamam. o yüzden;

(bkz: overdose)
(bkz: golden shot)

Ben intihar etmeye kalksam beceremem sakat kalırım öyle bir şanssızlık.

Yazarlar intihar etmesin. Kimse intihar etmesin hatta. Kendinizi öldürerek ceza vermeye çalıştığınız kişi kimse bilin ki ciğeri beş para etmez bir insan nihayetinde. Yani değmez. Siktir edin.

Değmez. Bir kul için ölmek felan. Saçma ve yersiz.

Ben olsam “ya kim uğraşacak şimdi onunla?” Diyip intihar etmem.

Sonunda hiçbir şey kazanmadığın bomboş bir eylem.

Yüzünü gözünü de solucanlar yiyor.

Çok canın sıkkınsa aç bi ufak, biraz gül, biraz ağla, erkenden de yat.

Sabaha da sağlam bi kahvaltı et. Ölümü falan da düşünme.

Kimse hayata sığamayacak kadar önemsememeli kendini.

Hayat çok pahalı demeyin, bence de öyle ama geçecek bugünler.