yalnızlığın en çok hissedildiği zamanlar

2 günlüğüne eski bir arkadaşımın yanına, ankara' ya geldim. Kahvaltı yapacaktık beraber. "Ben bi sevgilimle konuşup geleyim 2 dakika, buralardaymış." deyip gideli 10 dakika oldu. Ağlayarak kahvaltı yapıyorum...
görsel

iyi niyetinin, fedakarlığının, cömertliğinin karşılığında nankörlük gördüğün anlardır.

Kalabalikta insanlar El ele sarmas dolas gezerken, Sen tek başına olduğu Zaman.

Issızlığı hissettiğin "o andır".

Gecenin yarısında...

Yalnız rakı ve bira içtiğim zamanlar..

En çok bu zamanlar hissederim. O yüzden yalnızken pek içmem, keyif alamıyorum.

asılırken.

Bütün sesler diniyor sanki. şu sıralardır!

Simdi bu andir.

gecelerdir ya. şuan mesela.

ulan amma yalnızım be.

Dışarı Çıkacak arkadaşınızın olmadığını anladığınız an.

memleketten 12 bin km uzakta bir yılı aşkın kaldığınız zamandaki bayram günleri.

Haksızlığa uğradığı zamanlardır.

Kalkan otobüste el sallanılmayan tek insan evladı olduğunuzu hissettiğiniz andır.

Su andir.

Benim için her andır çünkü toplumun verdiği illüzyondan sıyrıldığın zaman kimsenin gerçekten seninle olmadığını, herkesin birilerine durak olduğunu, asla aynı otobüse binmediğinizi ve zamanı gelince herkesin kendi otobüsüne binip gittiğini görüyorsunuz. insanoğlu duygusal zekâsı yüksek bir canlıdır kendi çıkarları dışında sonuçlar doğduğu zaman tehlikeden uzaklaşmaya meyillidir ve bu tehlike artık psikolojiktir en ufak bir sürtüşme ve en ufak bir iletişim kopukluğu insanı başka bir durak bulmaya zorlar. bu da doğal seçilimin bir sonucu. unutma sözlük insan kafes bedenine hapsolmuş bir kuştur ve o kafesin içine kimseyi alamaz.