ruhsal çöküntüde olmak

bir şeylere deli gibi tepki vermek isteyip bağırarak içinizdeki birikmişleri dışarıya saçıp kurtulmak isterken aynı anda bunun için üşenmek, halsizleşmektir. ewed

Siz benim neler çektiğimi nerden bileceksinizki ...

Zor süreçler yaşayanların maruz kaldığı olumsuzluktur.
Şu günlerde, Neredeyse tüm dünya ülkelerinde yaşanan çöküntüdür aynı zamanda.
Topyekün aynı psikolojideyiz.
Kaygılıyız, huzursuzuz, tedirginiz ve korkuyoruz!
Corona ezip geçiyor tüm insanlığı...

Zaman geçmeden, en ciddi önlem sayılan, sokağa çıkma yasağı ilan edilmelidir.
Bilinçsizce birbirimize zarar veriyoruz hatta öldürüyoruz!
Ankara! Duy sesimizi!

Artık yaşadığım durum, beklemekten ruhen çok yoruldum, türkiyede yaşayıp da depresif olmamak çok zor.

Depresyonla melankoli arasındaki farkı hatırlattı bana. Ruhsal çöküntü uzun sureli bir halin işareti ve tedavi gerektirir. Ülkede psikoloji o kadar lüks ki. Halbuki en insancıl bilim dalıdır. Dünya mühendisliğin psikolojiden daha önemli olmadığını anladığında ki sanmıyorum, daha iyi bir yer olacak. Bindiğin BMW senin yaşamanı sağlamaz hayat kaliteni arttırır ama psikolojin sağlam olursa yaşarsın sadece nefes almazsın.
Not : psikolojisi bozuk psikolog.

Ülke genelinde olması muhtemel bir olgu. Sokaga cikamiyoruz, sinema Mac at yarisi, iddaa yok.

Sadece sev istemiştim sadece sev... ben bugün ikna oldum ne oldu dersen mutlu sevgiyi hatırladım, masum sevgiyi hatırladım, beklediğimin bu olmadığını gördüm,. Ben ne olduğınu bilmediğim bir şeyin peşinden sürüklemişim kendimi, acıma aşk demişim, gözlerine baktığımda seviyorum demişim. Artık anladım sevgisizliğini anladım ikna da oldum.. gerçekten..
Kendimi hatırladım ben bu akşam, her şeye daha masum baktığım zamanları hatırladım, sadece sevmenin bile beni mutlu ettiği zamanları. Ne ara bu noktaya getirdim kendimi, tüm bu haksızlıkları nasıl yaptım kendime, ne için kör ettim gözlerimi özellikle de kalbimi ne oldu da körelttim bu kadar. Artık veda etmiyorum sana çünkü veda edilecek bir şey bile kalmamış ki aramızda neye veda edeceğiz ? Sevgisizliğine mi ilgisizliğine mi, beni sürekli değersizleştirmene mi, yok saymana mı, görmezden gelmene mi... kendi kurduğum o kumdan kaleyi yıkıyorum ben zaten kuramamışım ki sadece sanmışım.. şimdi sandığım tüm yanılgılarımla kendimi azad ediyorum...

Bir amaca yoğunlaşamamanın getirdiği bir durumdur sanki.

ideal belirlemeyince,
Yaşam ciddiye alınmayınca,
Eldekilerin (artık ne varsa) kıymeti bilinmeyince,
Kaybedildiğinde ya da yere her düşüldüğünde pes edince,
Ağlayamayınca,
Sürekli gülmek isteyince,
Yalnız kalmak nimet olarak görülmeyince,

Çöküntü daha bir sarsıyor sanırım.

Konu hakkında ahkam kesme yeterliliğim yok ancak tahminden ibaret yazdıklarım.

Uyanışın işaretlerindendir. Korkmayın.

Künefe yiyerek düzeltilebilir.