penceremden gördüklerim

aslında hiçtir. hiç olmamışları ya da boş oluşları görürüm hep. bir apartmanın arka duvarı ve bir sokak lambasıdır manzaram. arada bir bir kedi geçer çıt çıkarmadan. vazgeçişleri görürüm baktığımda. hep perdelerim kapalıdır aslında ve her açtığımda ayrılıkları görürüm. ben büyük şehirde bir kaybolmuş hayatım belki. benim penceremden ne deniz gözükür ne gökyüzü. bazı geceler sokak çocukları gelir oturular çekerler, gülerler, uyurlar ve hep güneş gelmeden giderler o kadar. ben hiç yaşanmamış hayatları görürüm penceremden baktığımda. devasa boşluklardaki kıvranışları görürüm. canım yanar. kapatırım perdelerimi...