kaşarların herkesi kaşar sanması

ilginç bir durumdur. ya da aslında o kadar ilginç olmayan bir durumdur.

demek ki bir insan ne olursa olsun, ne yaparsa yapsın, ne kadar çukura düşüp, gömülmüş olursa olsun hep bir savunma mekanizması oluyor. belki de hayatta kalma güdüsü böyle bir şeyi zorunlu kılıyor.

kimi diyor ben harbi kaşarım, asıl yalancı kaşarlardan korkun. kimi diyor onun dışı çikolata ama içi kaşar, kimi diyor kaşarlık öyle olmaz böyle olur, kimi diyor kaşarlığımla gurur duyuyorum, falan filan.

iyi de konumuz eylem. bilip bilmeden kişilere iftira atmak değil ki, hem bilip bilmeden neye dayanarak verilen hükümdür bu? kaşar olan zaten kendini bilir.

(bkz: ayna sendromu)

"kişi kendinden bilir işi" atasözüne güzel bir kanıttır.

abazan herkesi abazan sanar , hırsız herkesi hırsız sanar... bu ne anasanı satayım .

insan gibi insanların herkesi insan sanıp aldanmasına eşdeğerdir.