bugün

pek de bi şey kaybetmemiş insandır.
urfa da çin lokantası vardı da biz mi gitmedik diyecek insandır.
çin lokantasına bir kez gidip çok da ahım şahım olmadığını görenden farkı yoktur. yani hiç bir kaybı yoktur. (yenilen şey de bildiğin sebzeli pilavdı bu arada, bir de bildiğin *yeşil çay)
(bkz: biz gittik de noldu)
eve sipariş veriyordur.
en azından bir kere de olsa, başka bir yerde, çin yemeği yemiştir. gitmemesi de bunun neticesidir. doğu ve batıya göre ayırırsan neye göre diye de sorarlar adama, çin doğuda olduğu için doğuya gidildikçe böyle insanları görmeniz zorlaşır azizim, kıymetimizi bilin.
popüler kültüre bir nebze de olsa darbe vurmuş insandır.
türk yemekleri varken çin lokantasına ne hacet diye düşünen insandır.
çatal, kaşık ve bıçağın kıymetini bilen insandır.
benimdir o.
zaten sinemada orta koltuklardan kalkıp çıkan kişi de çekil lan! diye bağırıyor.
ezik bi' tipim varmış.
(bkz: uykusuz)
(bkz: yiğit özgür)
önyargılı olabilir.
ağzının tadını bilen, damak tadına güvenen insandır. muhtemelen türktür. kuvvetle muhtemel sonradan görme değildir. büyük bir ihtimalle türk mutfağının tadını dünyanın diğer tadlarına değişmeyecek, maceraya gerek duymayan aklı selim şahsiyettir.
(bkz: ben)
ne işim var beeööö.
ne işim var lan orada diye ön yargısı olan insandır yani ben. kedi köpek mi yiyeceğiz kusacağım.
adanalıdır. ararsın telefonla çat kapına kadar gelir o acılı bir buçuk adana. evet benimde ağzım sulandı şu an.
bendeniz.
gelenekselcidir yada imkansızdır.
iste o benim. Kokorec yerim, midye, iskembe, domuz eti hepsine varim ama belgesel kulturunden kaynakli yok olmaz olamaz. adamlarin isi belli olmuyor kac milyar insan var ulkelerinde elbette ne bulsalar yiyecekler ama guzel ulkemde daha kaynaklar tukenmedi.
büyük şehirde yaşamayan insandır.
hiçbir kaybı olmamıştır.
Hiç gitmemiş olan değilde; gitmiş olan insanla ilgilenilmelidir.