babasız büyüyen insanlar

hayat denilen saçmalığa alışmak ne kadar zorsa babasız büyümekte o kadar zordur. tiyatroda gösteri yaparsınız alkışlanırsınız, şiir yazıp ağlatırsınız. yeni bir isim takılır kuyruğunuza "yetim" diye. küçükken anlamazsınız sondan eklemeli ayrıma. evet hayatta insanların sen şucusun sen bölecisin... gibi saçma ayrımlarına yenisi eklenmiştir. ne varki sizin elinizde değildir. derler ya para bütün kapıları açar kocaman bir yalandır. "neden götürmedin yanına? uzansaydı ya boylu boyunca yanında" dersiniz. ama şartlık lar boynunuzu büker statü avcıları canınızı yakar. evet lazım o bana yaşamak için, yaşam için, yaşadığını anlamak için, ölümden sonraki soru işaretine tezat dünyanın güzelliklerinden faydalanmak için. sizi inanç eksikliğine sürükler kendi anlamlarınızı ortaya koyar. lakin karşıt düşüncelerin savaş alanında sovunmada beklersiniz. ne o sizi anlar nede siz onu. "benim ayakkabılarımı al giy ve gez" dersiniz kabul etmez ne gezdiğiniz yolarda nede teninizin deydiği basit algılarda. siz soluduğunuz havanın varlığından ve varlıklarından haberdarsınızdır. başımıza geçebilecek bütün büyüklerde bir nefret salgılıcam yaşamıma katkısız kaldığı anlarda evet çıkarsa bu ilişkinin savunucusuyum. ben yaşamak için yaşıyorsam. ama en acısıda babanızın toprağa girmeden öldüğünü farkketmektir. yetim uzağınızdadır. farkı algılarınız anlamsızlaştırır. baba sevgisi ölünce bitermi? parası her şeye yetermi? babasız büyüyen arkadaşımla kıyaslarımdaki farkı göremedim. ağlıyordu, zengindi tek ihtiyacı babasının törenine gelmesiydi. allaha şükür durumum iyi babam var peki ihtiyacım olan "sevgiydi" törene gelceğini biliyordum. ama yetmiyordu. geceleri dualarınızda yananıza konduracağı küçük öpücükten vazgeçip, "tokat atsın daha çok ağlamalıyım" lar aldı. cebinden çaldığınız paranın heycanını yok etti. daha fazla verdi uzaklaştı. ama baba olmayı hakketmedi. bazı erkekler babalıkla onurlandırlmamalı. her şeye rağmen babamsın diyebilmek onun için önemi varsa gurur olsun çünkü siz gururların en güzelini yaşatmışınızdır ona. babasız büyüyen insan daha bir kahraman. arkadaşımın annesinin konuşmasına şahit olduğu bir şey var. annesini beyenen bir şahız evlenmek ister anne benim 3 kocam var der. telefondaki kişi anlar, ama arkadaşım küçüklük aklı kardeşlerine söyleyip annesine cephe alırlar. annelerinden aldığı cevap sizlersiniz olur. kadınlarımız cenneti hak ediyorlar. bugün bunu anladım. ama yinede neslini düşünmesi için eşini iyi seçsin fakir olsun ama çocukları seven kişi olsun...

hüzünlü insanlardır.
kaç yaşına gelirse gelsin, o kişinin hüznünü görebilirsiniz gözlerinde.
böyle insanlar beni uzun uzun düşündürüyor.
çok büyük bir şefkat besliyorum onlara karşı.
sarıp sarmalayasım geliyor.

Hz. isa.

şu iki hecenin yerini hiç bir şey tutmuyor: baba...

özledim seni...

erkeklerse, buruk büyüyen insanlardır. o çocuk gözlerde kahraman olan, hiçbir şeyin yıkamayacağı çınar, devrilmiş; gölgesinde otururken, rüzgarda huzur verici hışırtılı yaprakları, yerini derin bir sessizliğe bırakmıştır.

bayansa sevgilileri eşleri çok çeker bunların.çünkü eksik yanlar fazladır.

hep bir tarafları eksik olan insanlardır. o eksiği de anne tamamlar yine.

arkadaş ortamında muhabbetin konusu babaysa, babasından yiyemediği dayak için bile üzülen insandır. hissetmekten kaçmaya çalışsa da her zaman bir tarafı eksiktir.

acıyanlara hassiktr ordan diyebileceğim bir konudur. baba şerefsizin teki olup çekip gittiyse dölünün hayatından ona adamdan daha çok adamlık yapacak olan annesi yanı başındadır her zaman.

Hep bir tarafı eksik olan insanlardır hayata 1-0 yenik başlarlar.
Edit :Allah anamızi babamızı başımızdan eksik etmesin