aristoteles ve katharsis

tragedya eserlerinde acıma ve korku temaları ağır basar. buradan hareketle aristoteles bu temalar üzerinde durarak tragedyanın katharsis ürettiğini savunmaktadır. ona göre korku ve acıma duyguları rahatlama yaratır ve bu insanların bu süreci arınma olarak algılaması da doğal bir durumdur. bir başka boyutuyla da korku ve acıma olmadan insanlar bu duyguların nasıl bir şey olduklarını nasıl yaşandıklarını bilemeden arınmayı sağlayamazlar.
tragedya eserlerinde fiilen işlenen bu konuların aşırılıları dışarıdan izleyen seyirciler açısından bir arınmaya yol açar yani orada işlenen aşırı duygu yoğunluğunun karakterdeki olumsuz etkileri kişilerin kendilerini yargılamalarına yol açacaktır. aristoteles’in bahsettiği arınma ise tam bu noktada gerçekleşir. eğer bir seyirci duygularını olması gerekenden daha fazla ya da daha az yaşayabiliyor ve bu ona doğal geliyorsa ortada bir sorun var demektir. doğal hale geri dönmeyi sağlayan şey ise tragedyadır.
aristoteles’e göre de birini doğal ya da sağlıklı bir pozisyona sokan her şey haz verir ve bu bir arınma yani katharsistir.