bugün

Öyle ki, onların ölümünü görmektense ben hepsinden önce öleyim fikri olur. Ancak başa gelince, sen hala yaşadığın için kendini anlamsız bulursun. Bu korku aslında değerli bir korkudur.
kendiniz yaşlandıgınızı farkedince bundan çok annenin babanın ölüme yaklaştığına üzülünür. benim her yaş günümde aklıma bu gelir.
küçükken daha çok yaşadığım korkuydu. gece gizli gizli ağlardım aklıma geldikçe. hatta bir dönem her gece ağlamaya başlamıştım. artık bu korku bastırılmış bir halde içimde, böyle de kalsın.
Anneme bu korkumu söylediğimde oğlum Allah bana senin yokluğunu yaşatmasın, herkes sırasıyla ölsün ölümün bile hayırlısı demişti.
korkuyla yaşamaktansa annenizle birlikte olduğunuz zamanların tadını çıkarın. aklınıza kötü şeyler getirmeyin.
Annemin kanser olmasıyla sıkça yaşadığım korku. insan zamanla bunu da kabullenmeye çalışıyor.
sonu gelmeyecek olan ama içinde bulunduğum durumdur,sadece annem için değil babam için de geçerlidir. ama sürekli geleceği düşünüp kahırlanmak yerine onlarla geçirile her an değerlendirilmelidir, doğru olan budur.
Gece uyandığımda annemlerin odasına gidip nefes alıp almadıklarını kontrol etmeme neden olan şey.
kullu nefsin zâikatul mevti summe ileynâ turceûn (turceûne).
"her can ölümü tadacaktır. sonunda bize döndürüleceksiniz."
-ankebut 57 - Kuran-
Öldüğü için böyle bir korkum yok. Ölmüş eşek kurttan korkmaz derler. Allah kimsenin başına getirmesin. Sadece yaşayan bilir. Annenizi alıp kalbinize gömersiniz ve orada sonsuza kadar kalır... ama acısı asla hafiflemez...
Korkuların en masumu. Bu dünyada gidene ve ölene dur deyilmiyor maalesef. Sözü açılmışken, annesini kaybetmiş yazarlara da başsağlığı diliyorum.