terk edilmek

ilk evresi "şok"tur, insan idrak edemez bünye kabullenmez her zaman sarılmaya alıştığı sıcak anatominin artık ısıtmayacağını reddeder, şiddetle yalanlar kendi içinde bu gerçekliği...
ikinci basamak "çırpınma" safasıdır, bazılarında bu dile getirilir, "gitme sensiz bir şeyler eksikmiş gibi oluyor pastamda, hatta pastam eksik" ifadeliri ile "gün ışığına duyulan ihtiyaç gibi terk eden şahsın aşkına ihtiyaç duyulmaktadır". centilmence olmayan bu hareketi sindirme en azından sineye çekmeye gayret etme safhası olan "kabullenme" başlar ve ona ait ne varsa uzaklaşır zamanla, etkisi azalır, daha az acı vermeye başlar...ama hiçbir zaman acısı tamamiyle silindi denemez.