ediz hun

başlığın üçüncü entrysini görünce garip bir mutluluk hissettim. evet yalnız değildim ve sanırım her zaman benim gibi düşünmüş olan insanların varlığı ile ihya olacaktım.

ben küçükken bu adamı edison sanardım. baya baya şaşırırdım hatta buna. "adam hem ampülü bulmuş hem de filmlerde oyunuyo, vay be" derdim. çocuklukta böyle düşünceler dillendirilmediğinden uzun yıllar bu böyle devam etti. hatta bir ara, bir filmde arka planda sokak lambalarının sıralandığı caddede bir kadınla konuşa konuşa giderlerken içimden hınzırca " çakal ya şuna bak! bi de ampülü buldum karizması yapıyo kadına..." diye düşündüğümü ise hayal meyal hatırlıyorum.